tag:blogger.com,1999:blog-330987082024-03-18T04:01:28.720+01:00Jan MertensJan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.comBlogger2512125tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-23226788846914326312024-03-17T20:55:00.002+01:002024-03-17T20:55:37.591+01:00Lagen<!--[if gte mso 9]>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]>
Normal
0
false
false
false
EN-US
X-NONE
X-NONE
<![endif]--><!--[if gte mso 9]>
Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-32598169282600073402024-03-15T21:18:00.001+01:002024-03-15T21:18:45.080+01:00Grensgebieden<!--[if gte mso 9]>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]>
Normal
0
false
false
false
EN-US
X-NONE
X-NONE
<![endif]--><!--[if gte mso 9]>
Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-18187065603829737432024-03-10T20:45:00.001+01:002024-03-10T20:45:10.968+01:00Waar zijn de kinderen<!--[if gte mso 9]>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]>
Normal
0
false
false
false
EN-US
X-NONE
X-NONE
<![endif]--><!--[if gte mso 9]>
Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-3233172076816953502024-03-01T20:37:00.000+01:002024-03-01T20:37:19.416+01:00Vadersoorten<!--[if gte mso 9]>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]>
Normal
0
false
false
false
EN-US
X-NONE
X-NONE
<![endif]--><!--[if gte mso 9]>
Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-80432716076982222162024-02-25T20:48:00.000+01:002024-02-25T20:48:03.524+01:00Waar in de tijd‘Weet je altijd waar in de tijd je bent?’‘Ik weet niet of ik zeker weet wat je bedoelt, maar ik denk niet dat ik het altijd weet.’‘Misschien weet ik het zelf ook niet helemaal. Het is iets als voelen dat je thuis bent of zo. Of dat je op een plek bent die je kunt zien. Maar dan in de tijd.’‘Waarom is dat zo belangrijk?’‘Het is iets als samenvallen met jezelf. Als je lichaam rustig is, als je je Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-16943567081023321372024-02-24T20:56:00.000+01:002024-02-24T20:56:05.768+01:00As we get older and<!--[if gte mso 9]>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]>
Normal
0
false
false
false
EN-US
X-NONE
X-NONE
<![endif]--><!--[if gte mso 9]>
Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-36792397276412705562024-02-18T20:47:00.000+01:002024-02-18T20:47:06.692+01:00Misschien voelen ze zich thuis<!--[if gte mso 9]>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]>
Normal
0
false
false
false
EN-US
X-NONE
X-NONE
<![endif]--><!--[if gte mso 9]>
Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-26900889645591832092024-02-17T21:00:00.001+01:002024-02-17T21:00:13.141+01:00Een landschap van geluidJe blijft nog
nadenken over de dingen die je zus zei. Je weet niet altijd wat het jongetje je
zou willen vertellen. Iets is aan de andere kant van de woorden.
(Je kijkt,
naar de dingen die veranderden in je lichaam.)
Het is
rustig in de trein. Je kunt even verdwijnen in niets, alleen maar de beweging.
Je haalt
het pakje op. (Wat die ene vrouw vertelde tijdens het webinar, het blijft nog
bij jeJan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-52594137188710595712024-02-11T21:02:00.001+01:002024-02-11T21:02:06.719+01:00Gedachten onderweg<!--[if gte mso 9]>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]>
Normal
0
false
false
false
EN-US
X-NONE
X-NONE
<![endif]--><!--[if gte mso 9]>
Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-41899225444187837632024-02-10T21:26:00.002+01:002024-02-10T21:27:21.561+01:00Doe maar een banjoJe denkt
nog aan de mooie wandeling op zondag. Alle verhalen die je hoorde. Met heksen
en hellehonden en de duivel op een kruispunt. (Je dacht nog aan die blueszanger…)
Tussen alle
andere dingen door probeer je die ene lange tekst nog af te krijgen. Je had het
beloofd. (Iets zal pas rustig zijn wanneer die klaar is, voel je.) Het lukt.
(Je voelt je uitgeput nadien.)
Die avond,
het concert. Je Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-80969531965284032232024-02-03T21:21:00.001+01:002024-02-03T21:21:06.158+01:00Een veter breekt (misschien)<!--[if gte mso 9]>
<![endif]--><!--[if gte mso 9]>
Normal
0
false
false
false
EN-US
X-NONE
X-NONE
<![endif]--><!--[if gte mso 9]>
Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-16735156979430524942024-01-28T20:51:00.008+01:002024-01-28T20:51:48.648+01:00AnnalenaIk zag haar voor het eerst in de trein. Eigenlijk moet dat zijn: in het halletje. Het was erg druk in de trein. Papa’s en mama’s liepen heen en weer met hun kinderen, in de hoop dat er ergens nog plaats zou zijn. Ik zat op de grond, naast de deur, probeerde wat te lezen in mijn tijdschrift. Mijn gedachten dwaalden regelmatig af, een gesprek eerder die dag bleef in mijn hoofd bewegen. Ze kwamJan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-23662104239929116322024-01-26T20:52:00.004+01:002024-01-26T20:52:21.868+01:00Gentle(Je hebt die grote tekst te maken. Het gaat maar zo snel als het gaat. Je kunt enkel het ritme van de tekst volgen, de woorden in je handen. Eens je het ritme hebt gevonden, schuif je elk overschotuurtje in de tekst, die rustig verder beweegt. En zo gaan de dagen, lijkt het wel.)De ritmes van de dag. En soms denken aan het licht van februari, dat zich laat vermoeden. Als een geschenk.(Wat zul je Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-12691193109338155052024-01-21T20:55:00.004+01:002024-01-21T20:55:52.201+01:00OefenenDaar waar de dingen het overnemen, en je je nadien afvraagt hoe je daar terechtkwam.Hoe het dan traag door je lichaam moet, en hoe je gewoon kunt kijken.Hoe klein het ook was, hoe anders al dan al het andere.Het is, meer niet.Dankbaar voor het falen.Oefenen ook in kijken naar de dooi.Niet weten waarom het zo droef lijkt.Als een verlies van iets.Misschien wou het water gewoon even Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-71785930524259073362024-01-19T21:07:00.009+01:002024-01-19T21:09:05.810+01:00Wie raakt jouw stem aanEen week die zich wit aankondigt.Je haalt een nieuwe lading boeken op. Met de speciale (letterlijk) boekentas. (Die er nog altijd een beetje onnozel uitziet.) Je glimlacht.Je geeft het pakje af in het postkantoor. (Dit keer is het net niet te dik. De dikte bepaalt de identiteit, of brief, of pakje. Dus een briefpakje of een pakjespakje.)Ze komen door de lichte sneeuwbui naar je toe. Je ziet hen Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-48289697929970454052024-01-13T21:28:00.001+01:002024-01-13T21:28:15.172+01:00MãeDe week begint met iets winterigs. Het is een beetje dubbel. Je weet dat het goed is, dat het eindelijk zo koud is. Je hoort het, ergens: dit is goed. En je moet ook even wennen. Hoe de koude je omhult, hoe het binnen in je warm is.Bij de dokter zie je je nieuwjaarskaart, ze hangt daar zo mooi rustig. (Je dankt de woorden.)Onderweg naar het werk. Iemand slaapt op straat, op een matras, onder een Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-4715559095974032402024-01-07T20:42:00.000+01:002024-01-07T20:42:05.265+01:00Lijnen in de tijd‘Hoe lang is het geleden dat we dit de vorige keer deden?’‘Zo’n lange rit in de trein? Toen jij en ik nog daar waren, en nog jong.’‘Het voelt als een soort voorrecht. Al ben ik wel een beetje verlegen. Alsof ik niet weet wat ik wil of mag zeggen.’‘Je mag alles zeggen. En hopelijk mag ik dat ook?’‘Ja, natuurlijk.’‘Ik kijk graag naar je. Hoe alles in je gezicht de hele tijd verandert, terwijl je Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-74638547370662652142024-01-06T21:43:00.000+01:002024-01-06T21:43:02.216+01:00Een heel mooie filmDe eerste week in het nieuwe jaar. Je houdt ervan, terug thuiskomen in de nacht van oud naar nieuw. Het huis dat rustig op je heeft gewacht. Weten dat je er alleen bent, dat je veilig bent, dat je even voor een hele tijd niets moet. Dankbaar dat je bij je dierbare vrienden mocht zijn, dat je daar ook gewoon een uur mocht zitten kijken naar hoe zij het gezelschapsspel speelden (waarvan je de Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-1837914809910262462023-12-31T13:06:00.000+01:002023-12-31T13:06:02.781+01:00Kun je thuiskomen?Hoe doe je dat, een moeder in de dood teruggeven aan de aarde? Misschien zijn er dingen die je hoort te doen, of hoort te voelen. Misschien weten we het niet. Misschien hoeven we het niet te weten.Ze stond daar al drie jaar, de urne van je moeder. In jouw huis. Ze stierf bij het begin van die vreselijke pandemie. Terwijl zoveel anderen soms nauwelijks afscheid konden nemen van hun dierbaren, kon Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-6444089256809411422023-12-26T21:39:00.001+01:002023-12-26T21:39:26.460+01:00The FraudWie vertelt de waarheid? Welke waarheid mag verteld worden? Buigen we allemaal een beetje de waarheid om om zelf het leven te overleven? Gebruiken we de werkelijkheid voor onze verhalen? Kan de illusie van een roman de werkelijkheid controleren, of ontsnappen de dingen steeds aan de literaire vorm? Hoe modern kan een historische roman zijn? Je kunt het lijstje van vragen nog een heel stuk Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-74112496352002188262023-12-23T20:42:00.013+01:002023-12-23T20:42:58.798+01:00Het kantelt een beetjeAls je stil bent, hoor je het misschien.Heel even ben je gewichtloos.Heel even maar.Even zie je het.Hoe het zou zijn, zonder je zwaartekracht.Even zie je het.De plek tussen hier en daar.Waar je aanraakbaar bent.Je legt de dingen neer.Heel traag.Misschien is er een scheurtje in de tijd.Tussen donker en licht.Hoe je kunt verlangen.Naar dat nulpunt.Misschien is dat al genoeg.Misschien is alles er Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-58779010135747270512023-12-22T20:47:00.000+01:002023-12-22T20:47:00.316+01:00De dagen tot aanHet zijn de laatste dagen voor, de dagen tot aan. Daar waar het net voorbij het kantelpunt zal zijn, daar waar iets zich neer zal leggen. (Dat is toch het plan.)Je probeert de dagen die zullen komen al een beetje in je hoofd te zien. (Daar waar je aan land zult gaan.)Er is nog zoveel te doen, een lijstje, een uitzicht op een clean desk. (Of toch iets dat daarop lijkt.)Je praat met de meneer die Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-91406564313926264342023-12-15T20:39:00.001+01:002023-12-15T20:39:06.788+01:00Een aftelhoofd(Iets blijft nog hangen van de zondag. Iets dat je verdrietig maakt, en een beetje alleen. Het is.)In je hoofd zal het net lukken, in een aanvaardbare staat van nog levend zijn de kerstvakantie halen, denk je. Alle dingen zie je op een rijtje. Je zou telkens een streepje kunnen zetten, telkens aftellen. (Als het zo zou blijven, zal het net lukken. Gewoon telkens ding per ding in volle aandacht, Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-55852024950641493732023-12-09T20:37:00.001+01:002023-12-09T20:37:29.059+01:00Misschien verdwijnenMisschien verdwijnen.Even.Alleen water zijn.Even geen vorm.Geen huidtijd.Alleen vloeibaar.Zonder afwezigheid.Alleen maar hier.En de troost.Geen woord.Voor wie je bent.Even nog.Alleen water.En warm.En kijken.Misschien hoor je de wind.Misschien is er ergens iemand.Het verandert niets.Aan wat blijft.Waterverlangen.Water kun je niet hebben.Alleen de illusie ervan.Dat alle tijd er zou zijn.Tot alles Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-33098708.post-86792209459518637372023-12-08T20:32:00.000+01:002023-12-08T20:32:06.893+01:00GrenzenEr is nog iets van het verdriet van de zondag in je huid, die ochtend, bij het begin van de nieuwe week. Het mag.Je hebt een beetje schrik voor de week, de lange rij vergaderingen en afspraken. Alles wat je te doen hebt. Het lijstje dat je al voor je ziet. Gewoon bewegen, denk je, het ene na het andere. Een beetje verdwijnen in dat bewegen.Je staat voor de groep, de opleiding die je elke maand Jan Mertenshttp://www.blogger.com/profile/07824760442984496504noreply@blogger.com0