De weg terug, gaat die naar jezelf, of naar een ander? Misschien was je alleen nog maar verdwaald, tot nu toe, en is de weg terug, de weg naar.
In die muziek van Carlo Gesualdo zou je kunnen verdwijnen. Om zo thuis te komen.
Het leven maakt deuken in je huid. Het verandert wat je ziet. En daar waar je zou kunnen verbinden, grijp je soms net naast het koord. En misschien val je dan allebei wel.
En dat je bang kunt zijn, om alles verkeerd te zeggen. En dat je zwijgt, en zo nog verder weg drijft van waar je had kunnen zijn. Waar je wilde zijn.
Hoe twee handen soms hetzelfde willen, en toch op verschillende wegen belanden.
Het zijn variaties.
Van vinden. Denk je.
De fouten die je maakt, uit machteloosheid. En de schaamte.
Trek je niet terug, zou je willen zeggen. En je trekt jezelf terug.
Hoe het later zo eenvoudig lijkt. De weg terug.
Iets in die woorden, de weg terug, je houdt ervan. De belofte die het inhoudt. De belofte van aankomst.
Je kunt dolen in het donkere bos. Ver weg van het pad. In de schoot van het bos. Waar je niet vooruit lijkt te gaan, hoeveel stappen je ook zet. En waar je kunt verlangen, naar de weg terug.
Misschien is het verlangen al genoeg.
De belofte van aankomst. Dat het zou mogen.
Je denkt aan dat stuk. Die tekst die in dat programma het liedje vooraf gaat. Weet je nog. Twee sporen. Die ene zin: daar heb ik je gedragen. En hoe je ogen nooit droog blijven, enkel al bij het denken aan die ene zin.
En de angst, dat je, hoe lang je ook naar een ander kijkt, het toch zou kunnen verliezen. Dat je toch even niet meer zou kunnen weten wie die ander is. En dat de weg terug enkel het afleggen van de angst is. Omdat er geen weg terug is naar nergens, enkel een weg vooruit.
En het thuiskomen. Daar waar je zou kunnen blijven, daar waar je dezelfde ruimte zou kunnen delen, voor een minuut of twee. Dat je kunt leren, misschien, om die weg te vinden.
Zullen we blijven, zullen we hier blijven?
En verlegen.
En onder je huid bespeur je iets. De weg terug is een weg naar wat nooit onthuld is. Tot nu toe.
Voorzichtig luisteren naar de nacht. En zomaar gelukkig zijn.
Misschien moet je dichter bij de woorden komen. Misschien moeten de woorden dichter bij jou komen.
En iets in haar ogen fluisteren.
En dan weer vertrekken.
Om altijd weer terug te keren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten