Het verlangen om dingen af te werken. Je worstelt er altijd mee, toch wel een beetje. Aangepaste lijstjes. Aangepaste strategieën. Een hoopje dingen naar achter in je hoofd schuiven om een ander hoopje af te kunnen werken. Raar hoe je tegelijk milder en strenger wordt. In het geheel van wat op je afkomt kun je gemakkelijker die dingen zien die je belangrijk vindt. Denk je toch. En wat je dan doet, wil je rustiger en grondiger doen. Zo neem je je toch voor. Eigenlijk zou je dan ook willen dat terwijl je dat doet de wereld der dingen even helemaal stopt, zodat er niets anders naar je toe kan komen. En eigenlijk hoop je ook dat je ooit alles eens af zou kunnen werken. Gelukkig vraagt niemand wat in dit verband het woord alles betekent. Het falen kan zo tot een hogere kunst verheven worden.
Ook in het kader van de permanente zelfopvoeding kunnen er lijstjes gemaakt worden. Gelukkig blijven die steeds sudderen in de latente pre-lijstjes-fase. Waardoor je er nog wel steeds dingen uit kunt halen, maar zonder dat gecontroleerd kan worden wat hun relatief belang is tegenover andere punten uit het lijstje.
En soms lukt het ook. Toch wel een beetje. Dan lijkt het alsof een stuk van jezelf na al die jaren uit de provinciale afdeling is opgestegen. Of toch een stukje minstens. Je bespreekt het met jezelf in het kader van de permanente interne dialoog. Zoals het bij andere mensen zijn. Af en toe lukt het al. Toch een beetje.
De graden van onaangepastheid laten ook ruimte voor troost. Je hebt het soms pas na een hele tijd door, dat de anderen minstens evenveel sukkelen. Ze verbergen het blijkbaar beter.
De dromen koesteren. Het laat je andere dingen zien. Soms kun je er iets over zeggen. Het verzoet de universele saaiheid, die jouw deel is. En soms helpt het zelfs tegen universeel verdriet.
En af en toe daalt er een zekere lichtheid over je heen. Heel even denk je dat je bent wie je graag zou willen zijn.
En af en toe kijk je in de ogen van de ander en denk je: dit is alles. Voor nu dan toch. Misschien stopt de wereld wel, deze nacht, of niet veel later. Maar dit nu is goed, alles is er.
Tot je de dag nadien uit de douche stapt en jezelf in de spiegel ziet.
Iets kan ook blijven verlangen naar vormen van verwennerij. In principe zijn die in het kader van de universele saaiheid en zelfopvoeding niet voor jou weggelegd. Maar aangezien dromen dan weer behoren tot het domein van de fundamentele mensenrechten is er in dit kader sprake van een positief belangenconflict. Op eenvoudig verzoek zouden ze kunnen toegelicht worden. Waarna tot verlegen blozen kan worden overgegaan.
Dat je jezelf minder kunt veranderen dan je ooit had gehoopt, het lukt beter om het te aanvaarden. Dat je nooit af bent, en dat ook niet moet zijn, al evenzeer.
En wie je echt bent, die vraag is gelukkig niet te beantwoorden. Je bent een hoop fragmenten. Weliswaar zorgvuldig gerangschikt. Soms dan toch. Ooit wilde je dat de ander jouw fragmenten zou binnentreden in de door jou gewenste volgorde. Kwestie van enige illusies overeind te houden. Maar zo gaat het niet. Gelukkig maar.
Je bent alleen in het huis, en kijkt rond. Terwijl je verhalen bedacht, en de ene klus oploste, zijn alle andere blijven liggen. Misschien is het wel niet zo erg. De zon schijnt, en de hemel is open. En er komt wel weer een dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten