Misschien zijn er wel officiële regels, vastgelegd door de Veiligheidsraad, met steun van China en Rusland dit keer, over hoe je je vakantie moet beginnen. Je weet maar nooit.
Je kunt ook lijstjes maken met als punt: geen lijstjes maken, het is vakantie.
Hard je best doen om te doen alsof je niet te vroeg wakker geworden bent. Doen alsof je in diepe en spannende dromen verwikkeld bent.
Zorgen dat je de kranten verdeelt over twee dagen. Nog niet alles oplezen op een dag.
In de krant staat een groot artikel over de staycation. Ben je al die jaren dus een pionier geweest. Volstrekt achterlijke mutsen, weliswaar goed tegen de regen, zullen ongetwijfeld ooit ook nog een heuse trend worden. Het is gewoon een kwestie van wachten.
Je best doen om een mail niet binnen de 10 seconden te beantwoorden. Het is immers vakantie. Dat mogen best 30 seconden worden. Wild.
Je zomaar midden op de dag laten gaan. In de zetel, met een dekentje, moeite doend om niet in slaap te vallen, toch blijven kijken naar die übersentimentele film op wijfTV. En je helemaal overgeven aan het gesnotter. (Beseffen dat je al lang nog eens goed moest bijwenen, en dat je gewoon op de eerste de beste aanleiding wachtte. Beseffen dat er nog wat reserve is, qua traanreservoir.)
In het kader van de associatieve vakantie zul je toch elke dag een nuttig ding doen. Beginnen dus met het opruimen van een klein stukje. Per keer. Ineens drie kleine stukjes, om meteen lekker van start te gaan. En zeer tevreden over het resultaat.
Eens je tijd hebt om kleine stukjes op te ruimen, zie je natuurlijk hoe eindeloos veel andere kleine stukjes nog een beurt zouden kunnen gebruiken. Gelukkig duurt de vakantie nog lang.
Lichte paniek. Bedenken dat je aan die en die en die en… dringend een boodschap vol warme woorden zou moeten overmaken. Minstens per kosmische drager. Stel dat je morgen ineens zou worden getroffen door een rondslingerende meteoriet, en je zou al die dingen niet gezegd hebben, wat dan? (Het gewone leven dus, ook in je vakantie.)
Je mentaal voorbereiden op de lichamelijke turbulenties die zullen volgen de volgende dagen. In het kader van de overgang. Nee, niet die.
Niet zwanger zijn, en toch zin hebben in een zure augurk.
Vaststellen dat er allerlei niet-geïdentificeerde objecten ontspruiten aan de planten op je terras die verdacht veel lijken op pretomateuze wezens. Nu nog groen, maar straks misschien wel als bijna echte tomaten. Zou god je dan toch allerlei erfzondes hebben vergeven?
Is er door dezelfde Veiligheidsraad ook bepaald hoeveel diepzinnige gedachten je per dag moet hebben vooraleer je je mag overgeven aan de ledigheid? Die van het oorkussen.
Gewoon wat naar buiten kijken, in het kader van de creatieve observatie, en opmerken dat allerlei vrouwen in strakke pakjes aanstalten maken om zich aan het gestileerde hollen te gaan wijden. Het is een missie in het leven. Dat hollen.
Toch weer, in kleine vlagen, overstelpt worden door herinneringen. Een dag als een ander dus. Er moet ergens een stroom zijn in je hoofd. Permanent in beweging. Misschien hoogstens even te overstemmen, door allerlei bezigheden, maar niet tot zwijgen te brengen. Gelukkig maar. In je hoofd dan maar weer beginnen met allerlei gesprekken met die of die, in uitgesteld relais.
Een iets oudere vrouw komt het plein op gewandeld. Traag. Alsof ze alle tijd heeft. Zou ze dan niet weten dat als je iets sneller doorstapt dat kan leiden tot het iets sneller bereiken van de bestemming? Misschien heeft zij ook wel vakantie, of iets in die aard, denk je nog even.
Volgens de klok is het tijd om eten te gaan maken. Je aarzelt even. Zuchten mag natuurlijk niet. Stel dat iemand het zou horen. Dat dat nieuwe appartement toch bijzonder goed geïsoleerd is, zeg je nog tegen jezelf, waardoor de kans dat iemand daarbuiten in de wereld dat zou horen ook meteen bijzonder klein is. Het maakt als argument niet zoveel indruk. Het eten wordt gemaakt.
Dat het leven in je hoofd natuurlijk wel heel spannend is.
En dat het ongetwijfeld weer een geweldige vakantie gaat worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten