Een mens maakt wat mee. Beroepshalve ben ik deze dagen nogal veel bezig met ijsberen. Vooral in virtuele vorm, maar toch, de ijsbeer is vaak in mijn gedachten. Voor een website over de ijsbeer verzamel ik dagelijks berichtjes over ijsberen, maar ook over klimaatverandering en allerlei interessante ecologische weetjes.
Maar goed, zelfs de ijsbeer is niet veilig voor de allerhoogste blijkbaar. Op de site had ik een berichtje gepost over Greenpeace. Zij zijn op de berg Ararat bezig met het nabouwen van een laten we zeggen beroemde ark. Als boodschap om iets te doen aan de klimaatverandering. Leuk bericht zou je zeggen. Tot ik een uitgebreide reactie daarop kreeg. Iemand die mij met verwijzing naar de juiste passage in de bijbel uitlegde dat de wereld zal vergaan, door het vuur. En dan zal de dag des oordeels komen. Volgens die persoon zou zich dat waarschijnlijk voordoen in 2011.
Nou, daar heb ik niet van terug. 2011. Misschien moet ik nog eens vragen of mij ook het juiste uur op de juiste dag kan worden meegedeeld. Dan weet ik tegen wanneer ik mijn huis moet opgeruimd hebben en zo. Je zou ook een meerjarenplanning tussen nu en 2011 kunnen voorbereiden van alle zondes die je nog zou willen begaan. Er kan dan een beetje gedoseerd worden: de zwaardere dichter bij 2007, de lichtere meer in de richting van 2011.
Maar een plan van belangwekkende dingen die nog moeten gebeuren voor 2011 is misschien ook niet slecht. Zo denk ik eraan om eindelijk mijn carrière een definitieve boost te geven. Al die dingen die ik niet geworden ben, zoals: langeafstandsloper, dirigent van de Berliner Philharmoniker, zuster in een slotklooster, uitvinder van het perpetuum mobile, of fotomodel. Er moet toch iets zijn dat ik nog kan worden.
Hoewel, beroemd worden is natuurlijk vooral nuttig voor de eeuwigheid. Nog herinnerd worden na je dood door het nageslacht, dat kan een levensdoel zijn in aardse tranendal. Maar ja, als er na 2011 niemand meer is die zich jou zou kunnen herinneren, dan is dat eigenlijk wel een beetje lullig. Stel je voor dat je je uiterste best doet om wereldkampioen watertrappelen te worden. Jarenlange training in wat door jou een organisch bubbelbad is. Je huid helemaal naar de knoppen door die chloor. En dat allemaal in een onnozele zwembroek. En als het dan eindelijk zo ver is, vergaat de wereld.
Ik zou dus beroemd moeten worden voor het 2011 is. Dan komen we al wel dichter bij de niet-gerealiseerde dromen die tot enige minuscule rilling in het maatschappelijk wateroppervlak zouden kunnen leiden. Eindelijk die roman schrijven die ik in me zou kunnen hebben op een tot nu toe nog onbekende plaats. Of dat ultieme fotoboek maken over alle vrouwen. Of dat radioprogramma maken met de mooiste stem die aan de einder van mijn handen oprijst. Of die leraar worden die anderen kan doen wenen bij de gedachte aan de woorden, en hoe mooi ze zijn. Of toch een politicus worden die een cruciale rol speelt in het kantelen van het Europessimisme en die ziet hoe het toch nog goed komt. Of een deel zijn van het ultieme bandje, dat de muziek maakt waarvan ik zelfs nog niet kan dromen.
Een heel andere strategie kan zijn om tegen 2011 volstrekt onberoemd te worden. Langzaam evaporeren tot je zelf een nulpunt bent. Waarschijnlijk het ultieme antwoord op al die fundamentalisten die nu al water in hun mond krijgen bij het idee dat hun ultieme doemdroom echt waarheid zal worden, in 2011 dus.
Zou er een speciale infolijn 2011 bestaan, waar je meer te weten kunt komen over alle praktische details van het einde van de wereld? Misschien hebben ze ook wel een speciale nieuwsbrief, en een website met Flash, met zo’n hiphopdreun eronder? Misschien zijn er nog allerlei speciale wedstrijden, voor miss 2011?
Toen ik al deze vragen deze middag voorlegde aan de ijsbeer, keek hij me een beetje ondoordringbaar aan. Hij zei me dat hij altijd gedacht had dat god iets was voor voor de dood, niet voor erna. Zijn vriendin dacht er trouwens ook zo over, zei hij tenminste. We hebben nog lang doorgepraat. Bleek dat hij in een literair ijsbeerpraatprogramma zit. Man, wat is die ijsbeer belezen. Ik werd er helemaal stil van. Ik begon meteen uit te rekenen hoeveel boeken ik nog kan lezen voor het 2011 is.
Maar goed, zelfs de ijsbeer is niet veilig voor de allerhoogste blijkbaar. Op de site had ik een berichtje gepost over Greenpeace. Zij zijn op de berg Ararat bezig met het nabouwen van een laten we zeggen beroemde ark. Als boodschap om iets te doen aan de klimaatverandering. Leuk bericht zou je zeggen. Tot ik een uitgebreide reactie daarop kreeg. Iemand die mij met verwijzing naar de juiste passage in de bijbel uitlegde dat de wereld zal vergaan, door het vuur. En dan zal de dag des oordeels komen. Volgens die persoon zou zich dat waarschijnlijk voordoen in 2011.
Nou, daar heb ik niet van terug. 2011. Misschien moet ik nog eens vragen of mij ook het juiste uur op de juiste dag kan worden meegedeeld. Dan weet ik tegen wanneer ik mijn huis moet opgeruimd hebben en zo. Je zou ook een meerjarenplanning tussen nu en 2011 kunnen voorbereiden van alle zondes die je nog zou willen begaan. Er kan dan een beetje gedoseerd worden: de zwaardere dichter bij 2007, de lichtere meer in de richting van 2011.
Maar een plan van belangwekkende dingen die nog moeten gebeuren voor 2011 is misschien ook niet slecht. Zo denk ik eraan om eindelijk mijn carrière een definitieve boost te geven. Al die dingen die ik niet geworden ben, zoals: langeafstandsloper, dirigent van de Berliner Philharmoniker, zuster in een slotklooster, uitvinder van het perpetuum mobile, of fotomodel. Er moet toch iets zijn dat ik nog kan worden.
Hoewel, beroemd worden is natuurlijk vooral nuttig voor de eeuwigheid. Nog herinnerd worden na je dood door het nageslacht, dat kan een levensdoel zijn in aardse tranendal. Maar ja, als er na 2011 niemand meer is die zich jou zou kunnen herinneren, dan is dat eigenlijk wel een beetje lullig. Stel je voor dat je je uiterste best doet om wereldkampioen watertrappelen te worden. Jarenlange training in wat door jou een organisch bubbelbad is. Je huid helemaal naar de knoppen door die chloor. En dat allemaal in een onnozele zwembroek. En als het dan eindelijk zo ver is, vergaat de wereld.
Ik zou dus beroemd moeten worden voor het 2011 is. Dan komen we al wel dichter bij de niet-gerealiseerde dromen die tot enige minuscule rilling in het maatschappelijk wateroppervlak zouden kunnen leiden. Eindelijk die roman schrijven die ik in me zou kunnen hebben op een tot nu toe nog onbekende plaats. Of dat ultieme fotoboek maken over alle vrouwen. Of dat radioprogramma maken met de mooiste stem die aan de einder van mijn handen oprijst. Of die leraar worden die anderen kan doen wenen bij de gedachte aan de woorden, en hoe mooi ze zijn. Of toch een politicus worden die een cruciale rol speelt in het kantelen van het Europessimisme en die ziet hoe het toch nog goed komt. Of een deel zijn van het ultieme bandje, dat de muziek maakt waarvan ik zelfs nog niet kan dromen.
Een heel andere strategie kan zijn om tegen 2011 volstrekt onberoemd te worden. Langzaam evaporeren tot je zelf een nulpunt bent. Waarschijnlijk het ultieme antwoord op al die fundamentalisten die nu al water in hun mond krijgen bij het idee dat hun ultieme doemdroom echt waarheid zal worden, in 2011 dus.
Zou er een speciale infolijn 2011 bestaan, waar je meer te weten kunt komen over alle praktische details van het einde van de wereld? Misschien hebben ze ook wel een speciale nieuwsbrief, en een website met Flash, met zo’n hiphopdreun eronder? Misschien zijn er nog allerlei speciale wedstrijden, voor miss 2011?
Toen ik al deze vragen deze middag voorlegde aan de ijsbeer, keek hij me een beetje ondoordringbaar aan. Hij zei me dat hij altijd gedacht had dat god iets was voor voor de dood, niet voor erna. Zijn vriendin dacht er trouwens ook zo over, zei hij tenminste. We hebben nog lang doorgepraat. Bleek dat hij in een literair ijsbeerpraatprogramma zit. Man, wat is die ijsbeer belezen. Ik werd er helemaal stil van. Ik begon meteen uit te rekenen hoeveel boeken ik nog kan lezen voor het 2011 is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten