Weer een stukje meer

‘Je bent toch gekomen? Ik dacht dat je de trein gemist had of zo. Ik ben blij dat je er bent.’
‘Nee hoor, hij had gewoon vertraging. Zoals zo vaak.’
‘Je ziet er nog altijd een beetje moe uit.’
‘Ja, dat kan wel.
‘Je moet even luisteren. Gisteren hoorde ik dit lied zingen, het is zo mooi.’
‘Ja, het is heel mooi. Het past ook bij dit moment van de dag. Het wordt kouder buiten, en de lucht is grijzer. Er zit een zachte melancholie in.’
‘Vertel nog eens iets.’
‘Gisteren had ik een rare droom. Ik liep op een feest rond. Het was er donker, en iedereen keek naar mij. En wat ik ook deed, ik raakte er niet weg. Telkens ik probeerde door een groepje mensen heen te schuiven, bleek er aan de andere kant weer een andere ruimte te zijn die ook vol was. En hoe harder ik liep en duwde, hoe minder ik vooruit kwam.’
‘En hoe is het afgelopen?’
‘Ik schoot wakker en heb meteen het licht aangedaan. Het duurde even eer ik wist waar ik was. Ik keek rond, en hoewel ik met mijn hoofd wel de dingen kon herkennen die rondom mij waren, was het toch alsof ik niet wist waar ik was. Ik ben opgestaan, en ben door het huis gelopen. De trap af, en weer op. Het was vreemd allemaal.’
‘Ben je toch nog rustig geworden?’
‘Ja, uiteindelijk wel. Ik heb alles uitgetrokken, en heb minutenlang een heel trage beweging gemaakt, midden in de kamer. En na een tijd voelde ik hoe mijn adem rustiger werd, hoe de tranen kwamen, en hoe ook de ruimte weer terugkwam. Daarna heb ik goed geslapen, en ’s morgens voelde ik me heel rustig.’
‘Heb je dat wel meer?’
‘Af en toe gebeurt het wel eens. De voorbije maanden is het al enkele keren gebeurd. Misschien is er iets aan het broeien of zo.’
‘Het is mij ook wel eens overkomen. Soms lijkt het alsof er iemand naast me staat, naast het bed. En dan schiet ik ineens wakker. Er is natuurlijk niemand, maar even leek het toch zo.’
‘Heb jij nog mooie verhalen?’
‘Bij het opruimen vond ik deze foto terug. Veel mensen zeggen dat ik op hem lijk.’
‘Ja, heel erg zelfs.’
‘Ik vind het eigenlijk wel een rustgevende gedachte dat ik als het ware in hem aan het groeien ben. Alsof ik iets terugvind. Iets terugvinden dat tegelijk je bestemming is, dat is wel een beetje raar, maar zo voelt het.’
‘Je bent aan het veranderen, ik merk het al een hele tijd.’
‘Ja? Is dat zo?’
‘Ja. Het is alsof je hebt halt gehouden of zo. Je kijkt anders naar de dingen, je bent rustiger geworden. Of toch minder rusteloos, minder ontsnappend.’
‘Dat is mooi gezegd. Hoewel, gisteren moest ik echt wegspringen voor een bus die ineens op me af kwam. Gelukkig was ik toen toch een beetje ontsnappend.’
‘Ja, gelukkig wel. Ik vind het toch leuker dat je er wel bent dan dat je er niet bent.’
‘Ik ook wel eigenlijk.’
‘Daarnet, op weg naar hier, dacht ik nog aan die brief die je vorige week schreef. Het klinkt een beetje stom, maar ik hou van het papier waarop je die brief schreef. Het doet iets met de woorden die erop staan.’
‘Ik heb er lang naar gezocht, naar dat papier dat het best zou passen bij mijn pen, bij de inkt, en bij de woorden. En vorige maand heb ik het gevonden.’
‘Het is alsof je met je vingers de woorden kunt voelen, als je over dat papier gaat.’
‘En weet je ook nog wat er in die brief stond?’
‘Ja, natuurlijk. Je verhaal heeft me wel geraakt. Hoe je vertelt over het oude huis, dat altijd kraakte als er wind was. En hoe je nooit wist waar je weg moest kruipen.’
‘Dat was vroeger. Nu doe ik het beter, denk ik.’
‘Moet dat dan? Moeten we het echt allemaal beter doen? Soms weet ik het niet zo goed. Natuurlijk doen we het allemaal beter. Maar misschien verbergen we gewoon beter wat we niet willen dat een ander ziet.’
‘Dat zou kunnen.’
‘Nu ja, het maakt niet zoveel uit waarschijnlijk. Leven is soms als een reeks van rituelen die je kunt gebruiken om de dag door te komen. En dat is niet eens zo erg. Vroeger dacht ik daar anders over.’
‘Wil je nog wat drinken?’
‘Doe maar. De nacht is nog jong. Ik wil vandaag niet vroeg gaan slapen. Het is alsof ik me eerst wil vullen met verhalen, voor ik me overgeef aan de slaap.’
‘Daar kan voor gezorgd worden.’