Daar stond ze dus, Petronella. Ze stond in de hoek van de lift in de spiegels haar mede door haar jeans aerodynamisch gevormde achterwerk te inspecteren. Ik wist niet goed waar ik moest gaan staan om daar niet naar te kijken, wat wel een beetje moeilijk was met al die spiegels overal.
‘Heb jij dat ook gelezen? Van die omega 3 in vrouwenbillen?’
Aangezien ik in het kader van de bevordering van de algemene kennis alle gespecialiseerde media probeer te volgen, kon ik niet anders dan bevestigen dat ik het bewuste bericht had gelezen.
‘Wat zou je eigenlijk meer moeten verlangen? Strakke gezandstraalde billen, of meer intelligentie. Door die omega 3 dan?’
Iets in mijn hoofd zei me dat ik op die vraag, wat ik ook zou gezegd hebben, alleen maar het verkeerde antwoord kon geven. Ik zei dat je natuurlijk ook altijd kunt verlangen naar pure chocolade. Zoals algemeen geweten is chocolade een fundamenteel mensenrecht. En het kan alleen maar zo zijn dat chocolade bijdraagt tot de intelligentie. Of anders minstens tot het verlangen naar intelligentie. Of iets in die aard. Helemaal overtuigend kwam mijn antwoord niet over, maar ze moest wel glimlachen.
Het bleek dat Petronella ook naar de trein moest.
‘Ja, het is een rare naam, ik weet het. Ze noemen me meestal Nella, dat gaat al een beetje. Naar het schijnt word ik aangeroepen tegen koortsen. Ik moet me dan ook nooit laten inenten tegen de griep, haha.’
We waren ondertussen de klapdeurtjes gepasseerd.
‘Heb jij dat ook soms, speciale dromen?’
Weer was er even kortsluiting in mijn hoofd, en vroeg ik me koortsig af, in een nanoseconde, welk antwoord hierop zou moeten gegeven worden. Zo goed kende ik Petronella toch nog niet.
‘Ik had een rare droom vorige nacht. Over het postkantoor. Nou ja, eigenlijk over iets anders. Ik moest naar het postkantoor. Om een pakje weg te brengen, voor een vriendin die verjaart. Ik probeer altijd de cadeautjes op tijd bij de jarige te krijgen, maar dat is wel een hele organisatie. Ik stond daar aan te schuiven in de rij voor het expresloket. Het was bijna 18 uur, dus ik was bang dat ik niet meer aan de beurt zou komen voor het sluitingsuur. Ineens springt er daar iemand in een groot konijnenkostuum voor mijn neus. Gefeliciteerd! Dat riep dat konijn. Hij zei me dat alle vrouwen met een J-cup een speciale prijs kregen die dag. Ik schrok, want ik heb helemaal geen J-cup. Ik dacht trouwens dat ze dat nog maar pas hadden uitgevonden, die J-cup. Heb je dat ook gelezen trouwens? Ik was toch een beetje beledigd. Qua schepping ben ik meer van het bescheiden type, zoals je kunt zien, kijk maar. Ik keek, en zag – in die droom dus – dat ik wel degelijk boezemgewijs een fors stuk was opgeschoven in het alfabet. Brrr, niet leuk. Maar dat konijn vond het wel geweldig. Ik kreeg een prijs. Een bruine omslag, met daarin een bon voor een jaar gratis aangetekende zendingen. Maar wat kun je daar nu mee doen? En het ergste was, door dat konijn was het loket al gesloten en zou mijn pakje dus te laat komen. Wat een rare droom. Heb jij onlangs nog iets raars gedroomd?’
Het mocht dus gewoon een rare droom zijn, niet speciaal, dat was al beter. Ik had inderdaad een rare droom gehad, ook de nacht daarvoor. In die droom was ik op weg met mijn mooie geliefde. Het was jurkjesdag. Het is zo dat zij eenmaal per jaar een jurkje aantrekt. En die dag was het dus. Ik liep met een zware rugzak, een schoen met een veter die net gebroken was, en een houten kistje met daarin een enorm grote fles met Spaanse wijn. Er was iets bijzonders, ik vroeg wat er was. Ze zei me dat ze haar nieuwe parfum op had. Amaretto, een nieuwe geur. Ik heb het overigens altijd al bijzonder gevonden dat je dus geuren kunt waarnemen in je droom. En dit parfum scoorde wel hevig. In die droom dus. We waren op weg naar de trein, om naar een feest te gaan. Maar eigenlijk waren we de weg kwijt. We zaten in een dichte mist. Verloren, als het ware. Ze vroeg me of ik dat ook rook, de mist. De mist had een geur. Onmiskenbaar frangipane. In die droom begon ik te vertellen over een droom die ik had gehad. Een droom in een droom dus, weer dat droste-effect. In die droomdroom kon ik ineens heel erg goed goochelen. Kaarttrucs. Maar toen werd ik ineens wakker.
We stonden ondertussen aan een verkeerslicht te wachten op groen. Iedereen loopt daar altijd door het rood, maar ik blijf steeds netjes wachten tot het groen wordt. Als zen-oefening. Het werd groen, en we staken over.
‘Sorry, maar ik moet lopen, dan kan ik nog net mijn vroege trein halen. Dat moeten we nog eens doen trouwens, dromen delen. Hopelijk kom ik je nog eens tegen in de lift.’
Waarom zou je omega 3 nodig hebben, dacht ik nog, als je intelligente liften hebt? Ik zag Petronella lopen, zigzaggend tussen auto’s. Sierlijk was ze wel. Ze draaide zich nog even om, en wuifde. Ik hoop dat ze haar trein nog heeft gehaald. Ik nam me voor nog veel te dromen over dromen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten