Scheurtje

Op een podium zitten met twee auteurs. Zomaar gewoon vragen kunnen stellen. En een hoop mensen in de zaal. Alsof ze naar jouw speeltuin komen kijken.

Eigenlijk een beetje verlegen, maar het niet laten merken.

Wanneer je vertrekt merken dat er nog herinneringen hangen aan deze plek. Het is goed.

Die lange rit in de trein alleen maar bezig zijn met dat boek. Af en toe even buiten kijken, meer niet.

De rugzak uitladen thuis. Iets is weer voorbij.

Lijstjes met te maken afspraken. Een voor een.

Je dacht op tijd thuis te zijn na het werk. Uiteindelijk zul je meer dan een uur op het perron staan eer er een trein komt waarin je ook nog een beetje kunt zitten. Totale chaos op het spoor, na allerlei toestanden. Waaronder: iemand die uit het leven sprong. Er zijn maar enkele treinen. Je ziet mensen tegen de ramen plakken. Je kijkt even rond op het perron of je het zou zien zitten om met die mensen over te moeten gaan tot de verplichte intimiteit van samen in elkaar te hangen in het halletje van de wagon. Toch maar niet, dan maar wat later thuis. Uiteindelijk een trein waarin je nog vrij ruim kunt zitten op het trapje. De mevrouw in de hal praat iets te luid, met een iets te scherpe stem. Je denkt: we gaan niet zagen over de treinen, al die mensen doen hun best voor ons, en we gaan al helemaal niet zagen over het feit dat één mens die uit het leven stapt zoveel anderen een moeilijke dag bezorgt, we gaan gewoon even met onze gedachten bij hem of haar zijn, maar kunnen we dan wel gewoon even stil zijn voor elkaar, nu we eindelijk in een trein zitten? De mevrouw hoort jouw stille gedachten niet, en ratelt verder, met strenge blik. Gelukkig schuift er ineens een deur voor het trapje waar jij zit. Alles wordt weer stil.

Na een vergadering boven in het stadhuis de trap naar beneden. En ja, daar vliegt de vleermuis van het stadhuis over je hoofd.

Dromen van iemand die je al lang niet meer zag. Haar de ochtend daarna tegenkomen. Dat van die droom toch maar niet vertellen.

Om het heel erg vriendelijk te zeggen: kwaad zijn over uitspraken van zelfverklaarde grote leiders.

Na de vergadering in de verre stad je installeren op zo’n éénplaatsje in de trein. Jij alleen met het boek. Weer een uur zomaar alleen met het boek.

Een beetje vroeger opstaan om nog naar de markt te kunnen gaan en ook nog een vroegere trein te halen. De druiven zien er dik uit. Daar kun je goed mee leven.

Je had al gedacht de dag daarvoor: morgen moet ik toch maar een warme trui aantrekken, voor alle zekerheid. Met je collega’s zit je de hele dag in een lokaal van een vogelkijkvereniging. Het is fris buiten, en het lokaal wordt gekenmerkt door een zekere mate van onverwarmd- en vochtigheid. Je ziet enkele collega’s stilaan wit wegtrekken van een soort pre-onderkoeling. Die trui was wel een goed idee.

Een kleine mentale drempel over om naar de quiz te vertrekken. Je had ook wel graag gewoon in de zetel gelegen, met een dekentje en een of andere romantische snotterfilm, the full option.

De drempel is snel vergeten. Fijn gezelschap. Belangwekkende discussies over missen. Denken dat er toch grenzen zouden moeten zijn aan het aantal tafelrondes dat je tijdens een quiz moet oplossen naast de gewone vragen.

Toch wel een beetje verbaasd over jezelf dat je het antwoord ‘Lusitania’ wist, ook al heb je dan ‘Lusitana’ ingevuld op het blad.

Na de quiz je fiets terug gaan zoeken op het stukje gras in het donker waar een bord bij staat met de woorden ‘bewaakte fietsenparking’. De fiets is fietsklaar. Met een sierlijke beweging (het is gelukkig donker op de bewaakte fietsenparking) zwier je je been over de fiets. Bij die zwier klinkt een subtiel scheurgeluid. Een broekgewijze kruisscheur, zo blijkt iets later, op basis van de luchttoevoeropeningen in de frisse nacht. Misschien kun je wel een stoer verhaal verzinnen, iets als: tja, ik barstte gewoon uit mijn broek op die plek. Zou niet erg geloofwaardig overkomen.

De druiven zijn inderdaad groot. En lekker.

Een bericht met uitspraken van de geachte burgervader. Om het heel erg vriendelijk te zeggen: vermoeiend. Of ook: ZUCHT! Misschien zelfs: houdt die vreselijke onzin dan nooit op?

Gelukkig zijn er nog druiven.

De hele dag werken, terwijl je eigenlijk zoveel zin had in rondhangen. Nadien horen dat anderen wel de kunst van het rondhangen beheersen. Met K3 nog wel.

Buiten dat korte middagdutje dan.

In de vooravond een receptie. Fijn om mensen weer te zien. Toch maar niet blijven voor het eten. Uitkijken naar eindelijk weer eens een avond gewoon thuis. Met een dekentje. Hopelijk the full option.