Soms zijn ze ergens anders, niet bij jou, niet in jouw handen.
Of zo lijkt het dan.
Soms wringen de dingen, schuren je platen tegen elkaar.
En soms doe je het fout.
Je zit daar, en ergens anders.
Je ziet wat het doet, wat je doet.
En het is niet goed, en het lijkt zo onvermijdelijk.
Denk je.
En je kijkt naar de woorden.
Je belt, en je kiest.
Waar je je schuldig voelt, aan alle kanten.
En je denkt: hier moet ik zijn.
Waar je elkaar raakt, waar je elkaar aanraakt.
Soms liggen de dingen dicht bij elkaar.
Dat het goed is, zeg je.
Je ziet de woorden.
De zon is daar, terwijl je onderweg bent.
Voorzichtig zoek je de plekken, waar ze zijn.
Het tedere vermogen.
Misschien wachten de dingen wel.
Mensen komen voorbij.
En dan komt het toch nog.
Je hoort de woorden, ze komen.
Iets buigt je hoofd.
Zullen we even niet?
En het trage slapen.
En iets van het universum.
Verlegen.
En de tijd.
Zo mooi, wat je zo dichtbij ziet.
Het maakt je klein.
En je kijkt, naar het ritme van de avond.
Misschien zijn je armen te kort, denk je in de nacht.
Je kijkt naar je handen, die ochtend.
Je ziet de tijd in je ogen.
Misschien zijn er scheuren in de aarde.
Terwijl de huid zacht blijft.
De woorden graven zich in, een beetje.
Misschien wil je het pad schoonmaken.
En de bruggen, waar ze zijn.
Even later zeg je die paar woorden.
Wat ze doen, je voelt het.
En nog later probeer je te vertellen.
Ergens in je hoofd zie je wat je zou kunnen herwinnen.
Alsof je zelf je eigen eiland zou zijn.
En wat op jou zou kunnen wachten.
En dat het echt is.
Wat je hoorde, over de afstand, weer.
En waar het dichtbij zou kunnen zijn.
De dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten