Zacht

Een mooi gesprek met een vriend, en hoe het de rest van de dag nog blijft bewegen.

(Op een of andere manier weet je dat het niet zal klinken, de woorden en zinnen die door je hoofd snellen. Alsof ze altijd te hard en te groot zullen lijken, terwijl ze klein en zacht zouden moeten zijn.)

Wat je doet om zacht te blijven, soms is het niet zo eenvoudig.

Soms lijkt er zoveel lawaai. Soms doet het pijn, veel pijn. Hoe de wereld verder schuift, hoe het voelt alsof je daar niet naartoe wilt gaan, alsof je dan te veel zou verliezen.

En hoe je tegelijk gewoon probeert te kijken. De plaatsen, de rollen verschuiven, tussen de generaties. En hoe je dat kunt zien, en je laten verwonderen. En hoe het tegelijk ook pijn kan doen.

Die dingen, die zo diep in je huid zitten. Die dromen, die zo groot zijn dat ze pijn doen. Dat verlangen, dat zo intens is.

En hoe je het telkens opnieuw weer oefent, en leert, om jezelf een nieuwe plek te geven. Hoe je telkens een beetje moet weggaan om te kunnen blijven. En hoe je soms denkt dat je soepelheid om dat te kunnen beperkt is. En hoe je tegelijk erop vertrouwt dat je het wel elke keer opnieuw zult kunnen. Elke dag opnieuw geboren worden, om te doen wat er die dag te doen is.

Soms ben je net een beetje te moe. Soms lijkt het zo verleidelijk. Zeggen dat je je terug zult trekken, weg van al het gedoe dat je zo kan raken. En dan weet je al snel dat dat niet het goede idee is. En dat het ondanks alles toch beter is om telkens opnieuw een plekje te zoeken, ook in de wind, in zachtheid. Al weet je niet vooraf dat het zal lukken.

(Het is mooi, hoe al die dingen niet uitgesproken zijn tussen jullie. Hoe je alleen maar naar elkaar moet kijken, om het te weten.)

En het is ook goed, een hoop van het lawaai aan je voorbij laten gaan. Waar je niets aan kunt veranderen, het mag ook een beetje voorbij schuiven. Je kunt een andere plek zoeken, waar wel iets kunt doen, waar je zacht kunt blijven. In de tijd die je nog hebt, met de energie die je nog gegeven is.

Een stukje ervan is niet groter dan het is. Het is gewoon ouder worden. Het zijn gewoon de seizoenen. En een stukje zal nooit veranderen. Ooit heb je ervoor gekozen je te laten raken. Of het koos dat, voor jou. Het was misschien geen keuze. Wel of niet blijven, dat is een keuze.

En het is goed, de momenten te kiezen waar de dingen je kunnen helen. Waar de muziek, de woorden, een ander je huid weer zacht kunnen maken, telkens weer.

(Het is mooi, dat ondeelbare gesprek.)

Soms lukt het niet, zelfs maar te kijken naar mensen die zo cynisch of giftig zijn. Soms vraagt het zoveel energie om mild te blijven. Soms weet je niet hoe je zachtheid in de wereld kunt brengen. En soms gaat ook dat weer elke keer voorbij, en ga je gewoon verder, en begin je opnieuw.

En iets ervan is ook rouwen, en dat toestaan. Het duurde even eer je dat begreep. Het woord hielp je. Alsof dat grote woord ervoor zorgde dat het kleiner werd, meer vloeibaar. Al weet je niet wat dat wil zeggen.

Soms zie je de zachtheid die net buiten handbereik ligt. Je huid doet pijn. En misschien heb je geleerd om te wachten, of heb je dat te leren. En soms ben je alleen maar daar, waar je wilde zijn, voel je hoe je adem het overneemt.

Soms probeer je je voor te bereiden, op het verlies dat nog zal komen. Vooraf oefenen om dan te kunnen blijven. Wat ook een eenvoudige formulering van het begrip leven zou kunnen zijn.

En misschien ben je er ook helemaal niet zo goed in. En is dat ook helemaal niet erg. Je rommelt maar wat aan. In stijl, als dat zou kunnen.

(Het is een mooi gesprek. Het gaat nog een eeuwigheid verder. Dat is al zo veel.)