De dingen kijken mee

Soms besef je hoeveel je van mensen houdt. En dat je alleen maar wilt kijken. En vragen of ze een verhaal willen vertellen.

Soms weet je niet hoe je moet antwoorden op de vraag of je graag thuis bent. Misschien omdat het woord je doet twijfelen, thuis.

Soms weet je niet waarom je niet geleerd hebt om altijd voornamen te gebruiken. Weet je niet wat er gevaarlijk aan was.

Soms weet je niet hoe dat werkt. Je legt hier enkele woorden bij elkaar, in volgorde. Je laat ze los. En daar, ergens, is iemand die die woorden ontvangt. En die je komt zeggen dat ze iets voor haar betekenden.

Soms lijk je zo licht. Ben je alleen maar je beweging.

Soms ben je nog altijd verbaasd dat iemand je herkent. Alsof alleen maar jij alle anderen zou herkennen, en je altijd uitgewist bent, nog voor er een beeld is.

Soms is het alsof de woorden je dankbaar zijn.

Soms kijken de doden over je schouder mee. Zij die er niet meer zijn, door die stomme ziekte. En jij nog wel. Alsof je ook voor hen moet leven.

Soms weet je niet wat je verlangt. Het is een ingewikkeld woord.

Soms denk je dat je traag zou kunnen dansen.

Soms wil je alleen maar alleen zijn. Met alleen de leegte om je heen. En de planten, ze blijven bij je. Om te wachten op de rivier.

Soms wil je drijven. Een gedachte die je van haar kreeg.

Soms doet je huid pijn.

Soms laat Bach je voelen hoe heel je zou kunnen zijn.

Soms zou je willen dat het al vakantie was.

Soms is denken aan chocolade al genoeg.

Soms ben je te streng voor jezelf. Zei iemand.

Soms heb je schrik van wat je zelf geschreven hebt. Maar ben je wel blij dat je het deed.

Soms weet je niet wat een moeder is, wat een vader is. Soms kun je het vermoeden. Soms is het in je.

Soms denk je dat je geworden bent wie je ooit wilde zijn.

Soms weet je niet wat je handen weten.

Soms vraag je je af waarom zoveel mensen denken dat je al op pensioen bent.

Soms zie je, in die foto waarop je samen met een vriendin je tong uitsteekt, je grootvader in je. En die blik van hem, in de laatste foto die je van hem maakte.

Soms moet je niet nadenken wanneer je moet antwoorden op de vraag of je een man bent.

Soms denk je dat het hoog tijd is voor een nieuwe frangipanetaart.