Molenbeekstraat

Ernst Jansz, vooral bekend van de schitterende groep Doe Maar, heeft een nieuwe plaat gemaakt: Molenbeekstraat. Het is een heel mooie, melancholische plaat geworden die best wat meer aandacht zou mogen krijgen.

Deze plaat vertelt het verhaal van de plek waar Jansz lange tijd woonde. Toen zijn moeder naar een verzorgingstehuis moest vertrekken, ging hij het oude huis leegruimen. En daar kwamen allerlei verhalen over zijn jeugd, zijn eerste liefdes en zijn ouders plots weer terug.

Mooie nummers levert dat op. Telkens met een vleugje weemoed. En veel herinneringen, die nog erg aanwezig blijven. Met ontroerende en directe en tegelijk poëtische teksten.

Er is een mooie vertaling van een nummer van Bob Dylan: Huiswaarts. Er is het erg aangrijpende verhaal De ballade van Nina bobo waarin Jansz het verhaal van zijn ouders vertelt. Hoe zijn vader uit Indië kwam. Hoe ze beiden in het verzet gingen in de oorlog. En hoe ze van elkaar hielden.

Verhalen over eerste prille liefdes (Een allereerste liefde). En de verhalen die zoveel jaar geleden een beetje springerig klonken bij Doe Maar die lijken nu ingedikt tot iets wat meer melancholie uitstraalt (Alice). Het is boeiend te voelen hoe de zanger ouder geworden nog steeds met de belevenissen van toen bezig is.

Naar het einde van de plaat kom je dichter bij het nu. En dat met enkele heel ontroerende liefdesliedjes. Zoals in het voorzichtige Dichtbij waarin Jansz zich er nog steeds over lijkt te verwonderen dat die vrouw daar zomaar naast hem in het bed ligt, en wat een voorrecht dat is. Ook zo in Geen vergezicht of in Een liefdeslied. Dat laatste is gewoon wat het zegt, een heel mooi en ontroerend liefdeslied.

Het laatste lied (met ook een bijpassende video) Luna Luna mijn is een schitterende ode voor zijn dochter.

er kunnen stormen zijn
tegenslag en pijn
en angst voor wat komen zal
maar er zullen altijd weer
ontelbaar mooie dingen zijn
Luna Luna Luna mijn
Luna Luna Luna mijn.

Elke keer moet ik bij dit nummer een traan wegpinken.

Wie Jansz al aan het werk zag, b.v. bij de concerten ter ere van de overleden Bram Vermeulen of als begeleider van Boudewijn De Groot, weet dat hij steeds met een groot hart op het podium staat. Op zijn manier is hij altijd heel breekbaar en eerlijk. En zo wordt er ook gemusiceerd. Intiem en direct. Met heel veel mooie instrumenten of geluidjes die je pas na een tijdje opmerkt.

Het is een plaat die telkens een beetje groeit. Om een of andere reden heb ik het gevoel dat het publiek voor deze muziek eigenlijk meer in Vlaanderen dan in Nederland ligt. Het heeft iets met luisteren te maken, en met de keuze van bepaalde woorden en een bepaald soort emotionaliteit. Een mooie plek om naartoe te gaan.