De wereld staat even stil, een seconde toch. De generaal, de geliefde leider Kim Jong-Il is niet meer. Buiten Noord-Korea blijft het verdriet tot nu toe binnen aanvaardbare perken.
Al zijn er uitzonderingen. Zoals enkele achtergebleven amadezen, die natuurlijk diepbedroefd zijn. Hun verdriet is ingegeven door een heimwee naar het eigen grote gelijk, door de overtuiging dat de heilstaat toch was gerealiseerd op deze wereld. En ja, die duizenden slachtoffers, dat was natuurlijk een aanvaardbare prijs op weg naar de onthulling van de noodzakelijke loop van de geschiedenis, op weg naar de nieuwe mens.
Er is ook de fitnesswereld. Daar vraagt men zich al jaren af wat nu eigenlijk het geheim is van dat merkwaardige ritmische wippen van al die mensen die voorbij stappen in de massaparades. Het moet iets doen met de kuitspieren, maar wat, dat is nog niet duidelijk.
En er is natuurlijk ook de modewereld. Naar eigen zeggen was Kim Jong-Il immers een stijlicoon. Hij heeft die merkwaardige niet geheel tot overrompelende seksuele opwinding aanzettende strakke grijze pakjes uitgevonden. En ook zijn haartooi, nog verder geperfectioneerd door zijn zoon Kim Jong-Un, en in onze contreien ook gekopieerd door Jeroen Meus, blijft aanleiding geven tot golven in de modeconjunctuur. En er zijn natuurlijk ook nog zijn schoenen met plateauzolen die ondertussen ook door Prince gebruikt worden.
Jammer genoeg voor de geliefde leider, gelukkig voor ons, zijn de vele opera’s die hij heeft geschreven nooit buiten zijn eigen land opgevoerd. Naar wij vernemen zijn ze zelfs nooit buiten zijn werkkamer opgevoerd. Volgens sommigen bestaan ze alleen in zijn hoofd, maar daarover durven wij geen uitspraak doen.
Wat we wel kunnen onthullen, is dat de geliefde leider een groot briefschrijver was. Na diepgaand undercoverwerk, met gevaar voor eigen leven, hebben we een aanzienlijk deel van zijn correspondentie met Europese leiders kunnen bemachtigen. Hier bij wijze van voorbeeld een brief aan een voormalig Italiaans opperhoofd. Het is trouwens zo dat ook de brieven van de geliefde leider per trein werden vervoerd. Want zelfs het idee dat zijn brief per vliegtuig zou reizen, deed hem janken als een klein kind.
Goede vriend Silvio
Het is mij een grote eer en genoegen u wederom een brief te mogen schrijven, u, weledele doorluchtigheid. Het weer is goed hier. Het tevoorschijn toveren van regenbogen lukt niet altijd zo goed meer, dat moet ik toegeven. Ik heb een beetje last van een ingegroeide teennagel, en nadat mijn teerbeminde zoon zich ook helemaal op de zwarte haarverf heeft gestort, heeft die schaarste zelfs al mijn paleizen bereikt.
Maar goed, laten we niet klagen. De wijnkelder is verder aangevuld. Ik zorg ervoor dat de toename van het aantal flessen altijd groter is dan de toename van het bruto binnenlands product van Noord-Korea. Dat is mijn geheel eigen invulling van het kapitalistische concept van de productiviteit. Alleszins voor mijn wijnkelder kan zo een socialistisch verantwoorde groei worden gerealiseerd, waarvan de externaliteiten geheel en al door mijzelf worden opgevangen, in de vorm van een lichte alcoholische roes. Die roes helpt trouwens goed om de algehele saaiheid van het leven hier in Noord-Korea door te komen. Zoals u zelf ook weet uit eigen ervaring is het niet gemakkelijk om anderen te moeten tolereren als je zelf een interstellair genie bent, de beste mens die ooit leefde.
Ik wou u ook nog danken voor uw jaarlijkse zending naar aanleiding van het sinterklaasfeest. De partij verse Italiaanse vrouwen die u me stuurde, beantwoordde weer geheel aan de verwachtingen. Er was evenwel een mineure onregelmatigheid die ik u moet melden.
Zoals u weet, ben ik de uitvinder van de speciale stijlvolle pakjes, geschikt voor alle weersomstandigheden, en niet aanzettend tot het verdorven, moreel verwerpelijk individualistisch gedrag dat het kapitalisme finaal naar de afgrond zal drijven, als we maar lang genoeg wachten. Officieel zijn die pakjes grijs, of lichtjes kaki, bij speciale gelegenheden. Ik moet u hierbij toegeven dat dat eigenlijk wel een beetje saai is. In mijn privévertrekken heb ik die pakjes in allerlei varianten: gestreept, met grote stippen, met zonnebloemenmotief, in leer en met ritsen en kettingen en ook met foto’s van Whitney Houston. Wanneer ik mij amuseer met de aangeleverde vrouwen, heb ik een transparante versie aan die het mogelijk maakt alle onderdelen van de generaal in al hun stralende perfectie te kunnen aanschouwen.
Ik heb een bijzondere voorliefde voor Italiaanse vrouwen. Ze hebben vaak grotere borsten dan de vrouwelijke kameraden van Noord-Korea. De vrouwen hier zijn iets kleiner toebedeeld. Dat heeft natuurlijk voordelen voor de concentratie van onze diepgelukkige mensen in dit arbeidersparadijs op de hun toegewezen taken. Maar voor mij mag het iets meer zijn dus.
Toen ik in die outfit gehuld de speelkamer binnenkwam, kreeg ik een reactie van een van de door u geleverde vrouwen, ene Laura. Ze begon te lachen en riep uit: haha, hoge plateauzolen, klein pietje. Geheel naast de waarheid was dat niet, maar het is niet echt fijn dat te moeten horen als geliefde leider, die zelfs het concept perfectie door zijn simpel bestaan in de schaduw stelt. Daarna zei ze nog iets als: dat doet me denken aan iemand met een botoxgezicht en haarimplantaten, ook veel lawaai en gebaren, maar weinig capaciteit ter hoogte van de onderbuik. Haar woorden waren iets minder diplomatisch dan ik ze hier schrijf. Ik heb haar vanzelfsprekend gevraagd zich te onderwerpen aan een diepgaande sessie van zelfkritiek, waarna ik haar in het kader van het sociaal realisme genomen heb ter ere van het volk van Noord-Korea. Vervolgens heb ik haar laten executeren, u begrijpt dat ik geen andere keuze had.
Als u dus eventueel een nazending zou kunnen doen van een nieuwe Laura, weliswaar in een hogere staat van opvoeding, en in staat tot het veroorzaken van minstens evenveel opwinding, dan zou ik dat ten zeerste appreciëren.
De u immer toegenegen Kim Jong-Il, voor eeuwig de geliefde leider
Geen opmerkingen:
Een reactie posten