Heel

Blijkbaar ben jij een echte culturo. De cultuurliefhebbers van Radio 1 moeten nu op zondagochtend tussen zeven en negen paraat zijn. En zelfs zonder wekker word je netjes een half uur voor het programma zal beginnen wakker. (Zo duurt je verjaardag natuurlijk ook wel iets langer…)

In het programma zit een prof archeologie. Ooit zat hij samen met jou in de klas in de middelbare school. Waarom zijn mensen ooit begonnen met kunst maken? Waarom heeft iemand ooit als eerste zo’n bizon op de muur van een grot geschilderd? Een kunstenaar, die aan bod komt in een kunstfestival in jouw stad, heeft een theorie. Over een camera obscura. En de professor reageert op die theorie. Met een mooi verhaal. Dat we ons als mens bezinnen over onszelf, en onze plaats in de wereld. Dat kan leiden tot een vorm van dissociatie, tot niet meer echt in de wereld thuis zijn. En daar verschijnt de kunst. Kunst maakt ons weer heel. Wat een mooie gedachte.

En terwijl je de dag in schuift, denk je aan je grootvader. Je ziet iets wat hij kon doen in je hoofd. En je ziet jezelf. Hoe je het op dezelfde manier deed. Er gaat een grote rust uit van die gedachte.

(Van verjaren word je altijd zo verlegen, denk je.)

Je hangt buiten een tweede ding op met van die zakjes met vogelvoer. Zouden er nu meer vogels komen? Hoe weten ze trouwens dat er bij jou eten te scoren is? Wordt dat verder verteld? Gebruiken die vogels daarvoor een eigen twittersysteem?

En je dacht: op deze dag moet ik een nummer van een vinylplaat van Bob Dylan draaien, een nummer dat ik al heel lang niet meer gehoord heb. En zo geschiedt.

Een trage vermoeidheid in je lijf. Ze zal nog even blijven, denk je.

Een mooie verrassing. Een kamerconcert. De mevrouw zingt, vooral Gershwin. En ook andere liedjes. Ze zingt Autumn Leaves. Je lijf lijkt weer te groot voor die stoel. De geur van etherische oliën zou iets met je immuunsysteem moeten doen, heeft die man gezegd. Je kijkt naar het leven.

Fietsen met forse tegenwind. Een laag hangende zon. Als je over de smalle fietsstrook rijdt, zie je een immense fietsende schaduw van jezelf in het veld daarnaast. Zo lijk je wel een echte fietser.

Wat zou het geheim zijn van amaretto?

Als je naar beneden fietst op die stevige helling wordt het ineens duister. Dat is het goede woord. Duister. En regen. En allerlei rare geluiden. Je remt af, zoals steeds. Liefst ga je hier traag naar beneden. Nu nog meer.

Ook het schillen van de aardappelen doe je iets trager.

Je bent blij dat het binnen warm is. Vandaag blijf je alleen nog maar binnen. Waar het warm is.

Er is ook oud verdriet.

Je ziet een site met dialectwoorden uit je geboortedorp. Sommige ervan kende je niet eens. Andere duiken ineens weer op. Hoe lang is het geleden dat je het woord fepen nog gehoord hebt? Je schiet in de lach.

Dankbaar en verward, voor zoveel reacties.

De avond zal zich heel zachtjes neerleggen. Daar zul je voor zorgen.