Het is geschreven

Laat in de avond nog de fiets op. Naar ver, maar altijd dichtbij.

Je leert de weg kennen. (Die kasseien zijn toch wel vrij heftig.)

De volgende dag vertel je het aan de vrienden. Misschien een beetje verlegen, maar je vertelt het graag.

En die avond wil je je niet bezighouden met wat, zo vernam je nog, op je ligt te wachten. Je wilt alleen even haar stem horen. Dat is belangrijker.

Het wordt een moeilijke dag. En ook wel een goede dag. Je weet nog niet helemaal hoe het juist zit. Ze haalt je op. En al het andere verdwijnt even.

Hoe doen we dat? Dit niet dat een wel is?

In een gesprek. Een berichtje. Je wilt eigenlijk liefst meteen vertrekken. De twee anderen begrijpen het wel. Iets dat kan omschreven worden als een betekenisvolle glimlach.

Het is eigenlijk wel een beetje spannend, die fiets wegbrengen. Het wordt een grote ingreep, denk je. De mannen bekijken het met een rustige deskundigheid. Komt wel in orde. Komt zelfs snel in orde.

(Het had toch ook fijn geweest als je langer had kunnen slapen en als die kramp uit je rug zou verdwijnen.)

Je werkt verder aan de nieuwjaarskaarten. Telkens het adres van de afzender, dat is het minst leuk. (Later zal ze zeggen dat je blijkbaar mee spreekt terwijl je schrijft.)

De fiets staat zomaar op jullie te wachten.

Ze vertrekt. (Je bent een klein beetje zenuwachtig, maar laat het niet merken.)

Ze komt terug, later. (Je bent een klein beetje zenuwachtig, maar laat het niet merken.)

Iets wonderlijks.

De volgende ochtend. Een gesprek. Je voelt hoe je lichaam zich lijkt te verzetten tegen dat gesprek. Misschien wil het gewoon ergens anders zijn.

In de trein terug, schrijf je het in je agenda: DIT IS DE DAG.

Het gaat allemaal  veel sneller dan gevreesd in het postkantoor. Terwijl buiten dichte drommen mensen door de straten gaan, is het hier bijna rustig. De twee oude mevrouwen wensen elkaar een beetje onwennig een mooie kerst. En ook al een nieuw jaar. Bijna hadden ze gezegd: ‘Als we dan nog leven.’

Je staat op haar zolder te kijken, en denkt iets met een glimlach.

Sommigen beweren dat je een zeer lichte mate van stiptheid hebt. Je zou om zeven uur vertrekken. De kerktoren laat horen dat het exact zeven uur is als je op de fiets stapt.

De volgende dag. Iets met dubbele koffies. En sommige mensen die een beetje verlegen zijn.

Een bijzonder gesprek. En om een of andere reden denk je: dit mag nog lang doorgaan.

Een klein stukje Bach op de piano.

Veuve Clicquot.

Waarom is het zo moeilijk om afscheid te nemen?

Dan maar naar die film kijken. De helft toch, de rest volgt later wel.

Vroeg weer op de volgende dag, vroeg in de trein. Toch maar een ochtendberichtje? Of zou dat erover zijn?

Je denkt aan koekjes. En ook aan zout en peper in de soep.

De buschauffeur heeft een kerstmanmuts op.

Gesprek op niveau tijdens het kerstfeest over de liedjes van de films van James Bond.

Iets met missen. Iets met in de war zijn.

Thuiskomen. En koekjes. Mmmmm.

Lichte afstandonrust.