Varianten

Varianten van missen. Of zijn het gradaties?

Verhalen willen vertellen over regenbogen. Regenbogen willen zien om er dan verhalen over te kunnen vertellen. “Ik heb een regenboog gezien, en dat wou ik je even meedelen.”

Kwestie van een mededeling te hebben die voldoende praktisch lijkt.

Je afvragen wat er met die rug nu weer aan de hand is. Wat verbergt wat.

Je voorstellen wat er gebeurt ginder.

Ginder.

Je bent er nooit goed in geweest. Dierbare mensen die weggaan. Voor een vakantie, of iets dat daarop lijkt. Je bent er dus nooit goed in geweest. (Alsof mensen, eenmaal weg, zouden beslissen om écht weg te gaan, en dus niet meer terug te keren.) Het maakt je onrustig. En dat blijft zo. Tot er een bericht komt dat zegt: “We zijn weer hier.”

En dat hoewel daar en hier ten opzicht van waar jij bent eigenlijk allebei daar is. En niet hier dus. Of zoiets.

Dan maar overgaan tot een soort minidagboekje. Klinkt dapperder dan het is. Groter ook. Lijkt te suggereren dat je belangwekkende dingen zou te vertellen hebben. Quod non.

Poging tot middagdut. Maar half geslaagd.

Vervelend droog hoestje.

De hele tijd door in je hoofd verhalen vertellen.

Soms heel even bang zijn. (Zal ze me nog wel herkennen als ze terug is?)

Een ander stemmetje in jezelf spreekt je enigszins vermanend toe. “Jean, het is maar voor drie dagen. Doe eens normaal.”

(Zal ze me nog wel herkennen? En veel varianten daarvan die niet voor publicatie geschikt zijn.)

Mooie woorden bedenken. Die nog wel eens van pas kunnen komen. En die dan spontaan opgediept worden, zogenaamd.

Van een wat robuuste Windows-update gebruik maken om een gedichtje te schrijven. (Klinkt ook hoogstaander qua poëtische kwaliteit dan het is, ongetwijfeld.)

Later vaststellen dat je hand altijd onzeker wordt als je iets moet overschrijven.

Je afvragen of je nu nog eens moet antwoorden op dat bericht. Misschien zou dat er wel een beetje over zijn.

Bij de keuze van je gerechten iets maken dat jullie samen nog maakten enkele dagen daarvoor.

Louter praktisch allemaal natuurlijk.

Het eigenlijk ook wel leuk vinden, stiekem. Al mag dat officieel niet meegedeeld worden.

Lijstjes met dingen die je nog zou willen vertellen en vragen en afspreken en bespreken en bezwijgen en betasten, woordgewijs dan.

Als je er niet op let allerlei beelden zien in je hoofd. Als je er wel op let niet altijd meteen alle beelden kunnen zien. Fracties van micropaniek. Daarna zeggen dat het wel aan je rug zal liggen, of aan het slaaptekort.

In de spiegel kijken om te zien hoe erg het is met die wallen, of zwarte strepen, of hoe zei ze het nu ook weer?

Iets willen kunnen doen dat acuut slaapbevorderend zou zijn, en dat over grote afstand. Van hier naar daar. Iets willen kunnen doen dat warmteopwekkend zou zijn. Over dezelfde afstand.

Nog eens in dat boekje kijken met die plaatjes van al die punten op de voeten. En ook op het hand. Of was het toch de hand?

Traag door het huis wandelen en jezelf ervan overtuigen dat je helemaal rustig bent.

Even gaan kijken naar een foto op de piano. Even gaan kijken naar die sloefjes.

Je niet willen afvragen hoeveel woorden je in een sms krijgt.

Haar niet laten merken dat je die zin van die regenboog al de nacht daarvoor had bedacht. Stel je voor…

En dat soort dingen.

Het gewone leven dus.