Je bent je adem

Je nadert een cirkel van stilte.

Een beetje schroom.

(Misschien ook omdat anderen in allerlei mooie houdingen op een matje zitten. Weliswaar met een dekentje. En jij gaat gewoon op een stoeltje zitten. Zonder een dekentje, dat wel.)

Het is raar, hier midden in de stad, de stilte vinden. Je kunt die gewoon zien, in het midden van de cirkel, waar de kaarsjes zijn.

Je voelt je een beetje verlegen.

Je kijkt rond, naar de andere mensen. Je weet niet goed of dat eigenlijk wel mag.

Langzaam neemt je adem het over.

Iets in je rug verandert, je voelt het.

Er gebeurden veel dingen in je hoofd. Na-ijlende gedachten, muziekjes. Ze verlaten je hoofd.

Je kijkt rond, en naar die ene persoon zou je willen blijven kijken. Iets met de ogen. Je durft het niet.

Soms voelt je lichaam zo groot aan. (Net daarvoor nog, in de trein.) Nu valt het langzaam samen met zichzelf.

Je adem neemt het over.

En het wordt stiller, in jou.

Je ziet de vrede.

Je herinnert je het moment van het besef. Dat je vrede gesloten had.

Je kijkt. Telkens weer.

Je ziet de adem in je lichaam.

Je denkt terug aan de zee. Je ziet de stroom. Je weet dat die daar nog steeds is.

(Je zou haar iets willen zeggen. Iets willen vragen. Iets over handen. Je zou het niet durven, waarschijnlijk.)

En het is alsof je een verbondenheid ziet. Of het is je adem, die die verbondenheid ziet.

Misschien mag het wel, dat je lichaam zacht wordt.

Het geluid van het meisje dat naar haar papa roept.

Je zou iets willen doen dat alleen met handen is, niet met woorden.

(Het is alsof je niet meer weet hoe lang je hier al zit. Het is goed allemaal. En toch denk je ook, ergens, dat je best vertrekt voor je rug pijn begint te doen.)

Je kijkt.

Je adem. De zee.

(En iets met handen. Vragen, dat zou je doen.)

Je adem wordt groter. Neemt je hele lichaam in.

Even ben je waar je zou willen zijn, in die huid.

Er is vrede.

Het is tijd.

Je staat op. Je buigt. Voorzichtig. Legt je hand op je hart.

Je kijkt. Je ziet het.

Het is goed.

Je vertrekt. Zonder woorden.

Traag loop je door naar huis.

Je raakt zachtjes de aarde.