Handen zijn soms onhandig.
Je kunt bang zijn van niet bang zijn.
Het ritme van de voetstappen, en hoe lekker dat is.
Je kijkt naar je handen.
Soms vergeet je dat je zenuwachtig was.
Je had een woord gezocht, en het is het juiste.
Je kunt ook traag giechelen.
Het licht als een zoete gloed.
Hier zijn, terwijl de tijd daar is.
De geur van het bos.
De woorden herwoorden zich.
Nadien denk je aan een partita van Bach.
Oud genoeg zijn om nieuw te zijn.
Wachten op een adem.
En hoe mooi het gesprek is.
Je oefent ook in zakelijke mededelingen, naar het schijnt.
En iets over schoonheid.
Het water.
Er valt geen meteoor uit de lucht.
Het wonderlijke herkennen.
Het is goed.
Hoe kort kan een samenvatting zijn.
Alleen maar hier willen zijn.
Ook nog denken aan wonderlijke toepassingen van rugzakhoesjes.
(Nadat je er jaren over gedaan had om te ontdekken dat die aanwezig waren.)
Het mag.
Het litteken legt zichzelf uit.
Kijken.
Spinazie is lekker.
Je hoopt dat je buik je metgezel zal zijn.
Alles is er.
Beelden gaan dagen door je huid.
Je kale hoofd voelt niet zomaar kaal.
In de golf zijn, de golf zijn.
Feilloos de weg terugvinden, nummer 76.
Het is echt.
Wel nog die teken vergeten, en of dat een teken is.
Voorzichtig.
Blauw sijpelt weg.
En iets met geluk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten