Tijdens het lezen besef je pas hoezeer je dit miste, dit toch een beetje gulzig lezen. Weer een boek uit. En dan wat wringen om er een stukje over te schrijven. Is altijd een beetje puffen, denk je. Tot het klaar is, en je blij bent.
Ook enkele onrustige nachten. Uitlopend gepieker, misschien. Een lijf met restanten van tijd, en dingen. Het lijkt te aarzelen om overal zacht te worden. Misschien.
Een verlegen gesprek.
En mooie woorden, de volgende dag.
Fijn dat mensen ook weer terug komen uit vakantie. En zo weer dichter bij je zijn. Je denkt aan iemand, hebt net een verjaardagscadeau gevonden, en daar zit hij. Goed van de kosmos.
Enige zenuwachtigheid, zo merk je bij jezelf. Die nieuwe televisie die je besteld hebt, zou zo stilaan moeten geleverd worden. Eigenlijk vind je het wel heel spannend, eigenlijk.
Is dat ook een puntje dat op je lijst ‘nuttige dingen’ mag staan? (Het staat er eigenlijk al op, zeg je tegen jezelf. Heeft de officiële nuttigheidsjury daar al een uitspraak over gedaan?)
Toch nog maar een nieuw boek.
Test voor jezelf. Een film bekijken, en je voornemen diezelfde film op de nieuwe televisie opnieuw te bekijken, om te zien of je een verschil ziet. (Wetenschappelijke methode met relatief voorspelbare resultaten, waarschijnlijk.)
Verhalen gaan door je hoofd. Lichte onrust. En licht verlangen. Iets met licht alleszins.
Net voor je gaat vertrekken naar de trein voor je bezoekje wordt de televisie geleverd. Je had de kamer al proactief gedeeltelijk ontruimd.
(Een lichte mate van zenuwachtigheid, dat je niet alles juist aan zult sluiten. Lichte vormen van kabelangst, waarover in het kader van de schaamtepreventie geen verdere details kunnen gegeven worden.)
Een fijn bezoek, een warm gesprek. Mooie verhalen, over risico’s, onder meer.
Een lichtjes verontrustend telefoontje nadien in de trein. Rilling.
Een nacht die nog niet in de plooi valt.
De mooie woorden komen dichterbij in de nieuwe dag.
Of je nu toch maar niet met de trein zou gaan voor dat bezoekje? Je zegt tegen jezelf dat het niet zal gaan regenen. Of toch niet meer dan 1,2 druppels of zo. Dus gezwind op de fiets springen, met vers opgepompte banden. En toch maar 2,1 keer een buitje trotseren onderweg. Maar je fietst tussen de druppels door, vanzelfsprekend.
Een warm bezoek. Voor haar zul je je nooit kunnen verbergen, zij weet alles, altijd. (Je bent ook wel benieuwd naar hoe het met die wagen in de tuin gaat aflopen.)
De weg terug naar huis is samen te vatten als: tegenwind voor gevorderden.
Als uiteindelijk de laatste kabel correct is aangesloten merk je pas echt het, laten we zeggen, geweldige verschil van je nieuwe televisie. Het is eigenlijk redelijk overweldigend, om het voorzichtig te zeggen. Die avond ben je nog helemaal hyper.
En je kijkt uit naar de volgende dag.
(De druiven zijn er niet, op de markt. Misschien komen ze wel echt niet meer dit jaar. Het maakt je verdrietig.)
Bij aankomst blijkt het truitje in oud roze allerlei fijne gevolgen te hebben. Ga maar gewoon door, zou je willen zeggen. Maar je bent beleefdverlegen, of zoiets.
Tafelbladafschuurromantiek.
Het is wel lekker, een boek zitten lezen, en terwijl mensen in strakke pakjes sierlijk voorbij zien lopen. Je laat het ook weer niet te hard merken.
En een mooi verhaal, dat enkele uren later nog steeds verder gaat. Over een jongetje en een boog. En dat je kunt vertellen wat je daarover leerde van je grootvader. Het ontroert je meer dan je durft laten zien.
Badmintonverhalen. En dingen die lekker ruiken.
Het is een wonderlijke dag, denk je al de hele tijd.
En een verlegen jongetje.
Je lijf hangt nog steeds een beetje pijnerig in elkaar, of zoiets.
En toch is het een ander ontwaken.
Hoog tijd om na te denken over nieuwe nuttige dingen.
1 opmerking:
Ik wens je een deugddoende vakantie. Staycation noemen ze dat nu...
Een reactie posten