Soms lopen mensen je dromen binnen, of dat gebied waar je dromen bewegen, overdag of ’s nachts. Soms hebben ze rare dingen bij in je dromen, weet je niet wat ze je komen zeggen. Soms trekken ze je weg uit iets waar je zou willen zijn.
Hier ben ik, hier wil ik zijn, denk je. Telkens opnieuw hier, tot alleen hier overblijft. Hier is genoeg.
Soms zie je een geliefde van toen. Kom even naast me zitten, denk je. Alle dingen die je toen niet kon zeggen of doen, waar je stotterde, of verdween uit jezelf. Je ziet het allemaal. En dat wat niet van jou was. Laten we praten en zwijgen in dit hier en nu, denk je.
Dat wat doorleeft. Je ziet het glimmen.
Die man die ineens naast je stond, in die akelige droom. Met dat uniform. De stof die je van zo dichtbij kon zien. Hij had zich van tijd vergist, kon je niets doen.
Misschien moet je nog eens zoeken in de foto’s, tot je een foto vindt die past bij het beeld in je hoofd. De foto’s zijn hier nu. Je verwelkomt ze.
Je hoort kinderstemmen, ergens in de nacht. Je kijkt, blijft kijken. Je doet iets met je handen.
En misschien deed je het al de hele tijd, daar.
Voel maar, zou je haar zeggen, voel maar hoe het verandert.
Er was ook die droom van het water. Eerst die hitte, en daarna het zachte water, en daarna het verhaal.
Ik ben hier, en ik blijf, zeg je. Ze lijken het te horen.
Je kijkt traag. Je kijkt traag naar de stoel. Hij is zo stevig geworden. Hij is zo hier geworden, denk je. Hij ondersteunt je armen, terwijl je de krant leest.
In je droom kwam ze met dat grote pak de kamer binnen. Kijk maar, zei ze. (Het is wel een beetje raar, dacht je later, om met zo’n pak binnen te komen. Maar ja, zo was het dus.)
Even kantel je in de slaap. Later merk je dat je voeten weer warm zijn.
Zo vrij ben je hier en nu, hoor je iemand zeggen.
Je hoort hoe hij Mozart speelt, alsof het voor het eerst is.
Je ruimt dat stukje van de tafel op. Er blijft alleen ontvankelijkheid over.
En wat er verandert in je huid.
In die droom wordt het stil, leggen de dingen zich neer, naast dit hier en nu.
Soms kun je wachten op de verhalen. Kun je de tijd laten komen, wetend dat de verhalen op je wachten.
Hier en nu, hier mag je komen, zei je. Het was misschien niet meer dan anders kijken, dat maakt niet uit. Alles veranderde ineens, in zijn ogen. Je herhaalt het beeld.
Het zou kunnen dat iemand anders jouw droom aan de andere kant aan kan raken.
Die lichte trui, en de warmte die blijft. De hele tijd.
Het is goed om rustig te wachten op het einde van de dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten