Een beeld in de tijd

Ik zag ze een aantal weken geleden, en ze bleef dagen in mijn hoofd rondspoken: een foto van de vrouw van Mozart. Er blijkt inderdaad een foto te bestaan van Constanze. Het was zo onwezenlijk. Ineens kwam dichtbij wat tot nu toe zo ver leek. Je bent gewend aan foto's van zeg maar de Eerste Wereldoorlog, en alles wat daarna komt. Maar er leken nog altijd dingen te zijn van 'de andere kant', de wereld voor de foto, hier 1840. Je kon aan Mozart denken via zijn muziek. Je kon kijken naar de schilderijen. Je kon zelf iets dromen. Of je kon je laten leiden door beelden van een film 'over'. Maar daardoor bleef de afstand in zekere zin altijd veilig. Mozart was nog een andere wereld. En nu ineens is er die foto. Keer op keer kijk ik naar die mevrouw. En het is raar, maar je kijkt naar die foto via de beelden die niet 'echt' zijn. Is dat nu de echte vrouw achter het personage zoals we dat kennen uit de film Amadeus? Als je de foto via zo'n omweg bekijkt, zal het voor sommigen misschien tegenvallen. Al voel ik een nederigheid. Zij heeft de dingen van dichtbij gezien. Zij zag hem aan het werk. En zij moest alleen verder nadat hij dood was. Hij zit nog in de wereld van voor de foto, zij al niet meer. Je zou bijna met haar kunnen praten. Maar ze lijkt een beetje verlegen, of misschien wel moe van het leven. Maar zo mooi dichtbij.