Traag

Verlangen naar traagheid. Misschien te moe om het verlangen te voelen. Maar het is er.

Misschien zijn anderen er beter in, tussen veel mensen zijn. Alle gesprekjes. Iedereen zien. Iedereen even spreken. Alsof je om het te doen even een stapje opzij gaat staan. En je daar dan helemaal in laten gaan. Gewoon in het tempo duikelen, en er blijven. Verbaasd dat het je om een of andere reden lukt. Dat het aangenaam is. En toch soms hevig verlangen naar alleen zijn. Enkele uren op een trein met enkel een boek. Alleen dat zou al genoeg zijn. Hoe het je traag kan maken.

Wachten op het lichaam. Tot het zich helemaal neerlegt. En alleen nog als het water vloeit. Zachtjes als waar de golf dunner geworden is dan zichzelf en de aarde aarzelend streelt. Weken al wachtend. En telkens net niet, of helemaal niet.

Het licht is er al in de morgen, en het blijft lang in de avond. Alsof het wil zeggen: ik ben er al. Al volop bezig met licht te zijn. En terwijl kijken naar hoe ik daar nog lig. Een korte nacht. Met veel dromen. Tijdens het dromen niet beseffen dat het licht daar al is. En later beseffen dat het er de hele tijd al was. Zoals het je een veilig gevoel kan geven om alleen te zijn op deze plek terwijl je verder in het huis een ander bezig hoort. Een ander die rustig bezig is het leven overeind te houden. Terwijl jij hier even in de plooi ervan kunt wegkruipen. Zo is ook het licht bezig, ook als je het niet weet.

Ook als er geen wind is, kan het lichaam anders zijn op de fiets. Hoe het soms tussen jou en jezelf in kan staan. Hoe het je als bezwaard door meer dan zwaartekracht naar de aarde kan trekken. Terwijl je alleen maar vooruit zou willen. En hoe het een andere keer even afwezig kan zijn op dezelfde plek. Waardoor je zelfs geen omhulsel meer lijkt te hebben. Enkel beweging. Je kunt met allerlei zelven samenvallen, en toch ook weer niet. Het verlangen naar snelheid in de beweging kan zich verenigen met een verlangen naar traagheid in je lichaam. En af en toe is het er even.

De wens om volledig geraakt te worden. Je zet of legt je voor waar de film zal beginnen. Je wilt uitgekleed worden. Door het verhaal dat al van bij de eerste beweging alle pijn in je huid, alle gedachten die je hoofd wegzuigen zal wegnemen. Klaar om bezet te worden. Ingenomen tot in elke uithoek. Hoewel liefst ongemerkt. Zodat je niet de kans hebt bang te worden van de overgave. Gewichtloos zweven in het verhaal. Tot het verhaal zich weer uit je terugtrekt.

Je bent ooit daar geweest. Je was er met alles in je. Dat je ergens was wist je misschien al niet meer. Het leek een manier van zijn. Dat het een plek was met coördinaten, noorderbreedte en zuiderbreedte, was zichzelf vergeten. Je had ook ergens anders kunnen zijn, maar dat was niet te weten. Misschien wel omdat het gemakkelijker was. En nu ben je nog steeds daar. Of toch ook weer niet. Je kijkt naar wie er rondom jou beweegt. En soms herken je hen niet meer. En heel even dan word je je eigen vreemde. Tot je jezelf weer terug kunt praten. En beseft dat er geen terugkeer mogelijk is.

Een ruimte waar maar heel weinig woorden zijn. Heel zorgvuldig gekozen. Netjes uit de woordenkast gehaald en zorgzaam neergelegd. Zachtjes betast. En hier en daar nog een beetje verschoven. Tot ze goed lagen. Daar bewegen. Met verder alleen maar lichaam. Niets dat je weghaalt van daar.