Late heling

‘Die olie ruikt lekker.’
‘Ja, ik heb hem speciaal voor jou uitgezocht.’
‘Het is toch wel raar, wat dit met me doet. Soms lijkt het alsof ik dit in jaren niet gevoeld heb. Misschien is er de hele tijd iets opgeslagen daar, dat nu wordt aangeraakt.’
‘Ik denk het wel, zo voelt het toch.’
‘Weet je, ik ben zo vaak, en al zo lang onderweg, dat ik soms niet meer weet of ik nog ergens terug naartoe kan gaan. Misschien is het dat wat ik voel nu. Het is moeilijk om mijn tranen in te houden.’
‘Maar dat hoef je helemaal niet te doen, het is niet erg.’
‘Toen ik ooit vertrok, wilde ik echt weg van hier. Ik denk dat ik me wilde verliezen in een soort zwerven. Ik ging van plek naar plek, werkte daar, zag de gezichten van de mensen, hoorde hun verhalen. Ik zag de sporen van de oorlog, en hoe die nooit weg leek te gaan. Je denkt dat je harder wordt, dat het van je af kan glijden, een beetje toch, maar het is niet zo.’
‘Misschien maakt het een scheur in je ziel of zo, zoals een breuklijn in de aarde.’
‘Ik heb me het vaak afgevraagd, of die scheur er gekomen is, of altijd al was. Misschien is onze gekreukte staat wel de enige echte, en is het een illusie dat je ook één kunt zijn.’
‘Het zou toch mooi zijn als het wel zou kunnen, ik denk dat we er allemaal naar verlangen, zou dat niet?’
‘Misschien komt wat ik nu voel er het dichtst bij. Soms lijkt het alsof wat je verlangt ook zou kunnen, ooit.’
‘Voor mij is het alsof ik me nu zou kunnen verliezen in die handen. Ze zijn op een bepaalde manier niet meer van mij. Ze antwoorden enkel.’
‘Dat is mooi gezegd. En zo vergeet je ook dat ook dit weer voorbij zal gaan. Straks ga jij weer weg, en binnen enkele dagen vertrek ik weer.’
‘Denk je dat je ooit definitief terug zult komen?’
‘Ik denk dat ik binnenkort op een punt kom waar ik zal moeten kiezen. Ofwel terugkomen, en hier blijven dan, ofwel voor altijd blijven zwerven, en daar ergens verdwijnen.’
‘Vergeet maar niet dat dit er altijd zal zijn.’
‘Nee, dat vergeet ik niet. Het is misschien zelfs moeilijk te aanvaarden, dat het zo is.’
‘En toch is het zo, geloof me maar.’
‘Ik hou wel van die koele wind, die door de open deuren komt. En buiten is er de lindegeur. Die doet iets met me. Het is een geur die bij deze plek hoort. Ik denk dat het niet voor niets is dat een linde als een heilige boom werd beschouwd.’
‘Het doet me soms pijn dat zo weinig mensen nog iets merken van die heiligheid rondom ons, om het nu maar even in die woorden te zeggen. Het doet je anders ademen.’
‘Dat is zo. Soms ben ik die adem ook kwijt. Misschien wel meer dan soms. Ik denk dat het daarom zo moeilijk is nu om de tranen tegen te houden.’
‘Het geeft niet. Laat alles maar gewoon los, en luister maar enkel naar je huid. Meer hoeft er niet te zijn vandaag.’
‘Nee, meer moet er niet zijn vandaag.’