Een mooi gesprek met een dierbare. Hoe je elkaar langzaam leert kennen. Je zou er in het leven eindeloos mee door willen gaan, met die mensen die in je leven zijn te leren kennen, alsof het nooit op zal houden. Alsof je zelfs niet hoeft te zeggen: laat nog een verhaal over voor de volgende keer, laat altijd nog een verhaal over, en als het er niet is, verzin er dan een. Alsof je dat niet hoeft te zeggen.
Misschien ben je te moe voor het vertellen, maar durf je het niet toe te geven. Je huid is hard, door te veel te veel, waarschijnlijk. Het verandert langzaam een beetje tijdens het praten. Alsof je huid je stem zou volgen. Ook al zou er misschien alleen stilte moeten zijn.
Misschien, als je trager was, zou je anders kunnen praten. Je bent niet daar waar je dan zou kunnen zijn. En je doet niet wat je misschien wel zou kunnen doen.
Het is alsof je te snel spreekt, te veel zegt. Misschien omdat het de moeilijkste dingen zijn om iets over te zeggen. Waarom je de dingen doet, voor wie je ze doet, en hoe je ze zo graag zou willen doen. En het falen dat zo onvermijdelijk erbij komt. Daarover kun je nu weinig zeggen.
Soms verlang je naar trage woorden. Zo breekbaar en naakt dat alleen zij er nog zouden zijn. Je zou leger overblijven, en daardoor voller zijn. Dat nulpunt zou binnen bereik kunnen zijn.
Je zegt het een beetje snel, en veilig, maar je weet het niet. Doe je ooit het juiste, wanneer het moment daar is? Ben je ooit iets geweest in het leven van een ander dat er echt toe deed? Zei je ooit die enkele woorden die toen moesten gezegd worden? Alle keren dat je het niet deed, zijn niet moeilijk te herinneren. Maar deed je het ooit wel?
Tussendoor denk je aan het water. Hoe je zou zitten kijken naar het water. Hoe het beweegt. Hoe het naar je toe komt en zich weer terugtrekt in zichzelf. Hoe het water zichzelf nooit kan verlaten. Hoe de zee zich nooit uit jou zal kunnen terugtrekken. Hoe je ooit alleen jezelf terug zal kunnen geven.
En misschien zou je dan moeten zeggen, heel stilletjes: sssjjjjtttt, we praten niet meer, we zwijgen alleen nog maar.
Je zegt iets over de kinderen. Het is niet te zeggen.
En er zijn nog andere verhalen. Het doet je goed ze verteld te hebben, merk je later die nacht. Ze hebben je iets doen inzien. Je voelt je dankbaar.
Ben je trouw genoeg aan de zee? In de vloed kun je iemand zijn waar je verbaasd naar kunt kijken. Je weet soms niet dat hij er is. Maar blijft er nog genoeg eb over?
Je zou iets willen delen, maar je durft het niet. Misschien is het niet zo erg. Misschien wel.
De zee heeft je ooit een geheim toevertrouwd. Het blijft bij je. Elke dag zou het even door je hoofd moeten gaan.
En wat je te doen staat. Het is er. Je hebt een plaats daar. En waar het zich terugtrekt. Dat je er altijd zult kunnen blijven, als het water daar is. Ook dat zou je willen weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten