Vakantiepaniek

De vakantie is nog maar een dag bezig, en je hebt al een minuut vakantiepaniek gehad. Vergeleken met het aantal minuten dat zo nog overbleef, lijkt dat misschien verwaarloosbaar, maar toch…

Het basisconcept van je vakantie is: geen plannen maken. Of ook: niets moeten. Maar hoe doe je dat?

Eerst enkele dagen extreme dwarsigheid beoefenen. Tegenover jezelf. Het lichaam staat nog in moetstatus. Niet aan toegeven dus. Zoeken naar goede instrumenten. Zoals tranerige en voorspelbare films op WijfTV en Vitaya, bij wijze van middagdutje. Om jezelf te wennen aan het acuut verliezen van tijd. Waardoor die paar dagen dat elke plek van je lichaam pijn zal doen ook een beetje sneller voorbij zijn. Of is dat een idee dat impliciet toch weer van het vermijden van tijdverlies uitgaat? Twee seconden vakantiepaniek.

Sommige mensen zeggen dat je een zeer lichte neiging tot controle en orde hebt, en een eveneens zeer lichte mate van discipline. Ze dwalen vanzelfsprekend. Toch moet je toegeven dat je een organisatieprincipe hebt voor de vormgeving van een vakantiedag, weliswaar op geheel associatieve wijze. Het principe is dat je één nuttig ding per dag doet, waarbij je zelf mag beoordelen wat er nuttig is. In principe kan iemand een kus geven ook zeer nuttig zijn, in het licht van de eeuwigheid. Of de wereldvrede. De existentiële vraag is echter: mag je een lijstje maken van potentieel nuttige dingen die zouden moeten gebeuren? Zoals: dat muurtje aan het aanrecht nog eens schilderen, het terras schoonmaken, kastgewijze opruimplannen, een nieuw hoeslaken kopen, leren koken met die nieuwe tajine, … (En nog veel andere dingen die hier ongezegd moeten blijven.) Twee seconden vakantiepaniek.

Met een zekere gretigheid en gulzigheid en nog iets met een g zul je je spoedig storten op een stapel boeken. Diverse vormen van verwarring dienen zich aan. Er ligt daar al een stapel boeken, nog deels het resultaat van je verjaardagsfeest enkele maanden geleden. Wat te doen als heel je lijf hunkert naar een vers boek en als je toch geen zin hebt in een van de boeken in die stapel? Is het dan toegestaan om over te gaan tot de aankoop van nieuwe boeken, en zo ja, hoeveel per keer? Is het niet in tegenspraak met het vakantiebeginsel dat je toch stiekem bijhoudt hoeveel boeken je zult gelezen hebben in je vakantie? Is het toch niet een beetje in strijd met je zenbeginselen dat je op die manier na de vakantie achteloos zult zeggen: och, ik heb x boeken gelezen? En – eveneens in het kader van het vakantieprincipe – waarom zouden die afwegingen je ook maar één ruk kunnen schelen? Twee seconden vakantiepaniek.

Dat je je toch een beetje een sukkel voelt, en dat in je vakantie. Je dacht meteen goed te beginnen op je eerste vakantiedag. Een nuttig ding? Ja hoor, eindelijk eens naar de solden gaan kijken en uiteindelijk een mooi hemd gekocht. Tijdens het hemdaankoopproces aan de mevrouw vragen of het volgens haar XL of XXL moest zijn. Waarop ze antwoordde, niet geheel onlogisch, dat het best zou zijn het gewoon aan te trekken om te zien wat het zou worden, en ook dat het regular fit was. (Even dacht je: misschien ben ik wel irregular, wat dan?) Hemd gepast, en toch nog maar eens aan die mevrouw gevraagd, waarop zij kon bevestigen dat het inderdaad XXL moest zijn. Ok, een nuttig ding dus. Na de middag toch maar even een middagdutje, met een romantische film. Na vijf minuten voelen dat je wel eens in slaap zou kunnen vallen, en toch ergens denken dat je moet blijven kijken. In slaap vallen dus, wakker worden, naar de klok kijken, en denken dat het toch tijd is om iets te gaan doen. Iets als: een boek lezen. Op een substapel liggen enkele kookboeken. Een daarvan had je na aankoop maar heel even bekeken, omdat je meteen merkte dat de dingen in dat kookboek te lekker waren. Daarom had je dat boek nog een hele tijd laten liggen. Denken dat het misschien wel dapper is om dat boek toch even ter hand te nemen op je eerste vakantiedag, buiten op het terras. (Eigenlijk ook wel omdat je te moe bent om aan een van die nieuwe boeken, surplusboeken tegenover de stapel die er al lag, te beginnen.) En na enkele bladzijden jezelf een sukkel voelen. Omdat je eigenlijk  ook zo geïnspireerd zou willen en kunnen koken als in dat kookboek. Twee seconden vakantiepaniek.

En dan ook nog existentiële kwesties. Je hebt aan je dierbare voormalige geliefde beloofd dat je iets wilds zult doen, terwijl zij bijna twee weken weg zal zijn. Meteen na die uitspraak was er al sprake van lichte innerlijke stress. Zou denken aan wilde dingen ook tellen? Zou het vertellen van een geheim wild verlangen dat jammer genoeg weer niet is uitgevoerd, omdat het waarschijnlijk beter ook een geheim wild verlangen blijft, tellen? Zou het opleuken van je voor anderen ongetwijfeld saaie bestaan tot een enigszins wild stukje tellen? Zou je een lijstje moeten maken van potentieel wilde dingen? En zo ja, telt het maken van dat lijstje dan als een activiteit in de categorie nuttig? Het leven is ingewikkeld, en de vakantie is nog maar net begonnen. Twee seconden vakantiepaniek.