Lang blijven kijken naar de takken van de boom aan de andere kant van het raam waar je zit te schrijven. Ze groeien steeds verder. In je zicht nemen ze een steeds groter deel van de muur aan de overkant weg. En de planten op je werktafel doen ook hun best om meer ruimte in te nemen. En daar gewoon naar blijven kijken. Langer dan je nu doet.
Weten hoe je elk element van je gelaat nog beter kunt begrijpen. Van binnen uit denk je dat je zachtjes glimlacht, en van de andere kant ziet het er toch net anders uit. Hoe je dan even zachtjes zou kunnen glimlachen en toch iets anders met je ogen doen, waardoor het er ineens anders lijkt uit te zien. Hoe je elke spier afzonderlijk zou kunnen bewegen. Je oefent al sterk met de gulle lach in dat gelaat. Dat is al een mooi opstapje. En hoezeer je ook je best doet qua pokerface, de mensen die jou kennen, zeggen je dat ze alles aan je zien. Misschien hebben ze gelijk. Misschien is dat dus eigenlijk een goed teken. Misschien moet je dus niet zoveel leren. Je weet het niet.
Iets op het vlak van huidaanraking. Om het een beetje zakelijk te omschrijven. Iets doen met je handen waardoor die handen er niet meer zijn, maar eigenlijk de andere kant van die huid die je aanraakt in jouw hoofd zit. En andere nobele verlangens. Alleen zijn er nog wetten en praktische bezwaren die in de weg komen van dit educatieve leertraject. Eigenlijk ben je altijd een beetje jaloers op die geweldige op en neer bewegende tafel bij je kinesiste. Soms zou je dat ook in huis willen hebben, zo’n tafel. Je kunt die dan hoger zetten, zodat je kunt oefenen (want het gaat natuurlijk enkel om de oefening) zonder dat je zelf rugpijn krijgt. De vraag is uiteindelijk of dat wat je te leren hebt te maken heeft met je handen of met je rug.
Middeltjes tegen mensen die je uitputten. Er zijn zo van die mensen. Soms vraag je je af hoe ze het doen, telkens opnieuw. Hoe ze je kunnen tonen waar in je hoofd en de rest van je lichaam de afdeling ‘diepe uitputting’ zit. En hoe dat dan begint te malen. In allerlei gespecialiseerde publicaties zijn er talloze tips, zelfs nuffige fips, te vinden. Er zijn van die mensen die je dan zeggen dat je het je niet moet aantrekken. Dat is zo’n ingewikkelde boodschap: trek het je niet aan. Lijkt soms een beetje op: geniet ervan. Soms heeft dat hetzelfde effect als: zorg dat je niet valt terwijl je aan het vallen bent. Er zijn natuurlijk ook goede uitvindingen, zoals het concept vakantie.
Methodes om de volgende dagen het nieuws over de Brexitdiscussie te overleven. Je kunt het niet. Je kunt het niet aan, artikels lezen in de krant, items zien in het nieuws, discussies horen, over de Brexit. Dat is niet helemaal waar. Je bent fysiek niet in staat om de interstellaire onzin te moeten aanhoren van die mensen die pleiten voor een ‘grote’ natie, voor de ‘splendid isolation’, voor de ‘soevereiniteit’, voor ‘hernieuwde’ controle. Je begint te trillen als je al die ellendige karikaturen moet aanhoren over Europa. Er zijn natuurlijk interessante elementen in de discussie, maar het lukt het niet om het met enige wetenschappelijke distantie te bekijken. Je probeert het telkens opnieuw, in het kader van de zelfopvoeding, maar je moet telkens de krant op die pagina van je weg schuiven. Die vreselijke politieke moord maakt het alleen nog maar erger. Als de rouwende mensen in beeld komen, ga je dichter bij het scherm zitten. Als men daarna mensen op straat interviewt over de Brexit, begin je hard te zingen, met je ogen dicht, in de hoop dat het snel voorbij zal zijn. Misschien zit er ook wel een positief element in je weerzin, wie weet.
Dingen met existentiële betekenis, zoals: de eerste bladzijde schrijven van het boek dat je – volgens sommigen – zou moeten schrijven, mensen vragen of je hen mag fotograferen om de foto te ontdekken die ze in zich hebben, een poging doen om een hele voetbalmatch te bekijken en daarbij proberen te begrijpen welke strategie zich op jouw scherm vertoont, al die dingen die Roger kan op Dobbit TV, iets met de man in jezelf, nog beter kunnen verwoorden waarom je weet dat je niet zult houden van een boek van Houellebecq, tango dansen.
Aanvaarden dat je alleen maar kunt mislukken in alles wat je nog te leren hebt, omwille van dat alles.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten