Allerlei mensen zijn verkleed, in driekleur. Ze zijn op weg. Sommigen van hen komen terug, en zie je iets later weer verschijnen met een krukje.
Daar aan de andere kant van dat grote gebouw is er een groot scherm. Je zult de stemmen wel horen.
Je bent wel toe aan trage verhalen. Je zou de woorden heel zorgvuldig en voorzichtig willen uitspreken.
Je voelt de ruimte.
Mensen lopen voorbij. Tussen de verhalen door kijk je. Hoe ze bewegen. Waar de evenwichten zitten in hun lichaam.
Achter je hoor je de stem van een vriend. Hij heeft een mooie stem. Heb je altijd al gevonden.
De verhalen aan jouw tafel.
Je luistert. Je bent blij voor een ander.
Soms maken ze je verlegen, de verhalen. Even voel je je klein. Denk je aan de honderd redenen.
Daarna gaat dat ook weer weg. Iets wordt stil in je. Iets wordt eenzaam. Iets wordt rustig. Iets wordt breekbaar. Het loopt een beetje door elkaar.
En je zou graag al die dingen netjes naast elkaar leggen. Ernaar kijken. Ze aanraken. En misschien gewoon weer wegleggen.
De verhalen aan de tafel gaan ondertussen gewoon door.
En daarna veranderen de verhalen. Er zijn minder stemmen, hier. Zo kunnen de woorden voorzichtig heen en weer gaan.
Daar een beetje verder zijn er al meer stemmen te horen. Misschien is er iets gebeurd. Je hoeft het nu niet te weten.
Je luistert.
En het is wat je wilde, voor deze avond, besef je.
Als je rug nu niet zoveel pijn deed door die stoel zou het nog beter zijn.
Je ruikt de avond.
Eigenlijk is het wel goed dat er zoveel mensen daar zijn, en dat het hier zo rustig is.
Nog geluiden in de verte.
Mensen komen weer voorbij in hun driekleur. Het is pauze blijkbaar.
Je voelt verhalen die je nu niet vertelt, of maar even aanraakte, verschuiven. Ergens onder je huid. Soms hoor je er stemmen bij. Soms niet. Soms denk je: nu weet ik het. Soms niet.
De wind zou door je heen kunnen nu.
Je luistert naar de verhalen, en je denkt: het is goed zo.
Naast je en achter je praten mensen. Luider dan aan jouw tafel. Een beetje.
Stemmen in de verte. Er is iets gebeurd, weer. Je wilt het nog steeds niet weten. Het hoeft niet.
Je denkt even aan iemand die op dat moment wel hevig voor het scherm zal zitten. Om een of andere reden is het, net daarom, beter dat jij dat nu niet doet (als je het al zou willen). Het is iets van haar, en dat moet mooi blijven, helemaal. Je begrijpt zelf niet goed wat je nu eigenlijk denkt. Iets in die aard.
Je staat op. Tijd om recht te staan. Je rug is blij daarmee.
Je loopt richting huis. De verhalen gaan verder.
Het is goed praten in zo’n avond.
Ergens daar, en op veel plaatsen in de lucht, hoor je stemmen. Als een soort golf. Iets zal voorbij zijn, het zal goed geweest zijn.
Je neemt afscheid voor deze avond.
Binnen in huis is het fris.
De vorige avond wou je tot de laatste minuut wakker blijven. De langste dag maakt je altijd melancholisch. Deze avond mag het ook iets vroeger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten