Bijna

Het is bijna vakantie. Je mag dat niet te hardop denken, denk je. Stel je voor dat er iets zou gebeuren. Een officiële mededeling van de VN-Veiligheidsraad die zegt dat er jammer genoeg geen vakantie zal zijn dit jaar.

Gewoon doorgaan, denk je. Niet al even alles loslaten, anders zul je niet meer op kunnen staan.

Je merkt het aan alles, al enkele dagen. Het is moeilijker je watjesgehalte te onderdrukken. (Ook allerlei andere lagen van net onder de oppervlakte laten zich meer zien, trouwens. Maar dat zou andere verhalen opleveren.)

Dus af en toe gewoon naar andere mensen kijken in de straat. Ze zijn niet altijd geluidloos. Zoals die ene mevrouw die loopt te roepen in haar telefoon. Misschien had ze een klein ruzietje met haar geliefde. Misschien was er eerder een relatief groot ruzietje waardoor haar geliefde haar geliefde niet meer helemaal is. Misschien is het haar normale communicatiepatroon. Ze roept: ‘Er komt alleen maar kak uit uwe mond!!!’ Na snel maar rijp beraad met jezelf kom je tot de conclusie dat het misschien geen goed plan is om haar te gaan vragen wat ze daar exact mee bedoelt.

Een ingewikkelde droom. Met zolderkamers die gerenoveerd worden.

’s Nachts na het feest weer naar huis fietsen. Je hebt al altijd een hekel gehad aan die steenweg, vooral ’s nachts. De auto’s zoeven voorbij. Je bent hier niet graag.

Het kleine jongetje in de trein vindt het zo wonderlijk dat hij kan lopen dat hij er maar geen genoeg van krijgt. Hij loopt door de gang, met zijn papa achter hem. Minstens een keer of twintig. De verwondering in zijn ogen wordt niet kleiner. Na die twintig keer lijkt hij het beu te zijn. Tot daarna de papa komt, met de jongen in de draagzak. Zo gaan ze ook nog enkele keren op en neer. Later, als hij kan praten, zal hij tegen zijn papa zeggen dat hij graag onderweg is.

Die eerste dagen van de vakantie zullen weer moeilijk zijn, denk je. Enkele dagen zul je in puin liggen. Daar kijk je niet naar uit.

In het kader van de algehele voorspelbaarheid zul je ook dit jaar een lijstje met nuttige dingen voor in de vakantie maken. Maar het concept blijft onveranderd: één nuttig ding per dag, en je mag geheel zelf bepalen wat nuttig is.

Gedachten lopen door, terwijl je aan het poetsen bent. De weke plekken zijn niet weg, integendeel.
Iets met dingen die blijven. En dingen die veranderen.  En een verlangen naar enkele dingen die onvoorwaardelijk zijn. En wat dat alles met je huid doet.

En misschien ook iets over mensen die weggaan, in deze tijd van het jaar.

Zouden er lessen zijn? Zou je iets te leren hebben? (Je bent er even te moe voor.)

Iemand zegt je dat je hoofd een beetje wallig is en dat je blijkbaar echt wel aan vakantie toe bent. Je denkt even na, in de hoop een intelligent aandoend antwoord te vinden, maar je kunt enkel zeggen: ja. (Ze heeft gelijk dus.)

Je zou ook een lijstje kunnen maken van ‘wilde dingen te doen tijdens een staycation’. Aan te vullen met een geheim lijstje van ‘wilde dingen die je zou kunnen doen tijdens een staycation’. (Zelfs het tweede lijstje zou lichtjes lachwekkend kunnen zijn voor de zelfverklaarde wilden.)

De Spaanse mevrouw schuin tegenover je in de trein zou zo uit een film van Almodóvar kunnen komen, met dat zwarte haar en die fluorescerend roze lippenstift.

Wat een fijne wandeling. Aan het einde ervan nog veel verhalen over hebben. En van sommige verhalen die je wel vertelde dan nog enkel de gecondenseerde versie gegeven hebben.

Iets denken over waarom je op sommige momenten dicht bij je vrienden wilt zijn. Daar waar je hen bijna kunt aanraken.

Bijna.