De ruimte

‘Ik houd er wel van, wat jij met de ruimte doet.’
‘Doe ik iets dan?’
‘Ja. Je neemt de ruimte mee in. Hoe je beweegt, hoe je hier rondloopt. Het brengt me in de war, en het troost me. Misschien voel ik nu ineens hoe deze plek daarvoor alleen mijn plek was. Alle bewegingen, alle routines, de tijd, het ritme.’
‘Heeft een plek een ritme dan?’
‘Ja, wist je dat dan niet?’
‘Nee, maar je blijft me verbazen.’
‘Oef.’
‘Onnozelaar.’
‘Ook in mijn hoofd. Misschien is mijn hoofd hetzelfde als dit huis. Doordat jij er beweegt, en plek inneemt, besef ik ineens hoe de ruimte is, en was. Het verwart me, dus, en dat is een heel goede zaak.’
‘Weet je, het is niet zo moeilijk. Deze plek heeft me ontvangen. En dat was jij, alleen geloof je dat zelf niet.’
‘Het maakt me verlegen, als je zoiets zegt.’
‘Dat hoeft niet.’
‘Is dit echt allemaal?’
‘Ja.’
‘Als ik soms even niet weet wat te zeggen, dan is het omdat ik probeer te kijken, en tegen mezelf zeg dat het waarschijnlijk echt is.’
‘Kijken, dat doe je wel graag.’
‘Oei, valt het op?’
‘Ja.’
‘Is dat erg?’
‘Nee.’
‘Haha.’
‘Ik zal het ook even zakelijk zeggen: er zijn diverse fijne plekjes hier.’
‘Vergeef me als ik soms toch een beetje ver weg lijk of zo. Geluk is soms een beetje veel voor mij, of zoiets. Nadien komt dan alles weer terug, keer op keer. En dan zie ik het beter, rustiger.’
‘Je bent niet ver weg hoor, maak je maar geen zorgen.’
‘Nadien, of in de nacht, komen dan de woorden. Dan zie ik de woorden die ik had moeten kunnen zeggen, dan komen ze dichterbij.’
‘Maar je bent wel gebleven, de hele tijd.’
‘Tijd is goed. Trage tijd is goed, heel goed. Zeg ik dat wel genoeg?’
‘Je doet het toch nu.’
‘Ja, misschien wel. Als je trager stapt, zie je al de stappen. Alle tinten tussen de ene kleur en de andere. Het lijkt soms gemakkelijker om van de ene in de andere kleur te springen, omdat je dan niet moet kijken. Maar als je traag gaat, zie je hoe al die kleine stukjes van de ruimte worden ingevuld. Van elk stukje zou je kunnen weglopen. Omdat elk stukje je kan ontroeren. Omdat elk stukje zomaar echt zou kunnen zijn.’
‘We doen dat goed.’
‘Ik merk het, als je weg bent hier, telkens. Dat de ruimte is veranderd. De lijnen lopen anders. Er lijken knooppunten te zijn, waar dingen bewegen. Daar was een beweging, en de ruimte herinnert zich dat. En daar zijn verandert de lagen onder mijn huid.’
‘Als ik hier ben moet ik dus veel bewegen?’
‘Vooral juist bewegen.’
‘Hoe moet dat dan?’
‘Dat weet jij alleen.’
‘Dat is bijna nuttig.’
‘Bijna.’