In het nieuws zegt een mevrouw dat we in dark times leven.
Het is stil buiten.
Het Weihnachts-Oratorium, het is een plek waar je nu graag wilt zijn.
Misschien zijn er veel mensen samen alleen.
Je zou iets willen fluisteren, sommigen zullen het horen.
Of het ook kerstzegels mochten zijn, vroeg de vriendelijke meneer in het postkantoor.
De stilte van het wachten op woorden.
Je hoort een bericht dat een dierbare van een dierbare is overleden, even kantelt het licht.
De lichtjes beklemmende rusteloosheid van de winkelstraat, iets klopt niet.
Even denken aan de mensen die je graag ziet, in je hoofd een landkaart, even naar hen toe gaan.
En een voorzichtig ritueel.
Misschien zou het kouder moeten zijn buiten.
Dat alleen de muziek er is in het huis, het is wel goed.
Iedereen is er nog, in je hoofd, je bent veilig.
Het licht in de namiddag leek al een heel klein beetje onstuimig, voor wie keek.
Hoe je enkele dagen geleden echt schrok van je eigen schaduw die je in leek te halen.
Hoe je soms niet weet of er wel genoeg licht zal zijn om alle duisternis op te eten.
Soms probeer je het in een gesprek, het woord helen, om aan de klank te wennen, helen.
Die planten die iemand meenam van je terras, zouden ze nu op een fijne plek zijn?
Soms kun je aan licht denken.
Het licht van de maan, eerder van de week, als waaklicht.
Hoe je penhand verandert tijdens het schrijven van de adressen voor die stapel nieuwjaarskaarten.
De muziek lijkt licht te geven.
De muziek maakt iets van het donker buiten minder leeg, dat vond je vroeger ook al.
Om het kantelen van het licht te horen moet het soms ook een beetje stil zijn.
Het stukje met de echo.
Je lichaam verdwaalt altijd een beetje, die eerste dagen van de vakantie.
De mensen die nu voor anderen aan het zorgen zijn, en het licht.
Iets van de belofte bracht je altijd in verwarring.
Je bent blij voor de anderen.
De doos met de gekleurde lampen voor de kerstverlichting vroeger aan de winkel.
Zou de nacht zich anders neerleggen?
Het laatste koraal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten