Van dat voornemen om dit jaar bij geen enkele hyperkleffe kerstfilm te blijven plakken bij het zappen is alweer niets in huis gekomen. Je bent een watje. Een of andere vreselijke straf is aangewezen. Zoals het verplicht kijken naar nog meer kerstfilms.
Naderhand bekeken had je dat ene potje dat je bijna een heel jaar op je aanrecht hebt laten staan toch ook eerder kunnen weghalen. Er is nog altijd een kans dat je dat doet voor het jaar echt uit is.
Vaststellen dat je harde strijd voor het laten uitdoven van gruwelijk lelijke woorden weer onvoldoende resultaat had. Er zijn nog steeds mensen die het hebben over uitrollen. Er zijn mensen die zonder in de lach te schieten woorden als benoveren of pitchen in de mond kunnen nemen. Er lijkt gelukkig al een lichte verbetering op het insteekfront. Enkele fossielen blijven daarentegen hardnekkig weerhouden verkeerd gebruiken. En er zijn ook nog vreselijke woorden als throwback. Je kunt alleen maar vaststellen dat je de rest van je eigen eeuwigheid nodig zult hebben voor het ontwikkelen van nog meer mildheid.
Je nadien afvragen of je je niet te veel hebt laten kwetsen. Je kwetsbaar opstellen is een keuze. Kwetsen vaak blijkbaar ook. Misschien is rustige kwetsbaarheid het antwoord.
Vaststellen dat het weer niet gelukt is om met een interview in de Flair te komen. Bijna was het gelukt. Tot men tot de ontdekking kwam dat je niet jong was. Wat anders klinkt dan oud. Waardoor men ook niet moet zeggen dat je niet mooi genoeg bent. Wat dan weer een geruststellend gevoel is, niet mooi genoeg zijn voor de Flair.
Tot de conclusie komen dat je nog steeds geen perfect systeem hebt om te weten wanneer je je regenbroek wél aan moet trekken. Misschien moet je in het leven bereid zijn om sommige risico’s te aanvaarden.
Nadien, met enig verdriet, vaststellen dat je – zoals je ook vooraf wist – te veel opzij hebt moeten schuiven, waardoor je er te weinig was voor je dierbaren. Hoewel je je daarop mentaal had proberen voor te bereiden, maakte het je toch een beetje ongelukkig. Wat dan eigenlijk weer een goede zaak is.
Met veel pijn moeten vaststellen dat dat voornemen om 17 boeken per dag te lezen weer niet helemaal haalbaar bleek. Wat op zich nog geen reden is om het voornemen voor volgend jaar nu al preventief te dimmen.
Eveneens vaststellen dat het voornemen om een lang persoonlijk gesprek te voeren met Bob Dylan misschien niet het goede was. Het werden er immers zeven korte. Die mens zegt soms wel erg weinig, al kan dat ook aan de verlegenheid van de vragensteller liggen.
Ooit hoorde je van een goede vriend dat je met het ouder worden tegelijk milder wordt en tegelijk minder goed tegen onzin kunt. Het was geen voornemen, maar het heeft zich wel voltrokken, merk je. Misschien leer je beter wat of wie goed voor je is.
Of het een voornemen of een droom was om steeds je huishouden perfect onder controle te hebben kan niet eenduidig uitgemaakt worden. Het universele recht op falen biedt troost, zoals steeds.
Je had je voorgenomen iets meer te begrijpen over hoe dingen in een lichaam geschreven worden. Dat is gelukt. Hoe je diezelfde zin onwoordelijk zou moeten zeggen, zonder het woord begrijpen, weet je nog niet. Hoe je dat alles kunt weten zonder het woord weten te gebruiken evenmin. Gelukkig duurt verlangen langer dan een zin, of dan zinnen.
Het besef dat je ook het voorbije jaar maar een glimp van je dromen hebt gezien is wel een fijne gedachte eigenlijk.
Het besef dat je sommige dingen wel kunt eigenlijk ook.
De vaststelling dat je het voorbije jaar het woord misschien niet echt minder bent gaan gebruiken kun je misschien als een troostrijke gedachte zien.
Het voornemen om eindelijk te begrijpen hoe Jeroen Meus dat doet met dat pletten van die knoflook met zijn mes zal andermaal worden doorgeschoven naar volgend jaar.
Dat het voornemen om de piano te laten restaureren ondertussen geen voornemen meer is heeft je erg gelukkig gemaakt.
Dat het voornemen om niet langer lichtjes uit balans te raken als er iets stuk gaat – zoals nu het geval is met je stofzuiger – voorlopig nog een voornemen blijft duidt waarschijnlijk op een of andere boeddhistische les die je nog te leren hebt. Wat op zich dan ook weer een geruststelling is, dat je er nooit helemaal bent, maar wel altijd onderweg.
Je voornemen om elke dag te lachen en dankbaar te zijn bleek niet zo moeilijk.
Je voornemen om al die namen van bloemen en planten wél te onthouden was gelukkig geen voornemen. Een mens leert bij, voornemengewijs, ook nanemengewijs, waarschijnlijk.
En al het andere dat gelukkig niet voor publicatie vatbaar is…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten