Hoe je eigen stem beweegt. Tussen lagen. Hoe ze soms dicht bij je is en samenvalt met waar je doorwaadbaar bent. Hoe ze je soms beschermt. Hoe ze soms een eigen weg kiest.
Soms moet je je stem in het veld trekken, soms loopt je stem voorop.
Soms kun je je stem zien. Soms kun je de stem zien die je zou willen zijn.
Er zijn stemmen die je mist. Je weet hoe het was toen je ze hoorde, ergens dicht bij je. Soms nog dichterbij door een afstand. Misschien kun je de stem niet meer horen in je hoofd. Maar je weet dat je die stem zult zien, wanneer ze weer naar je toe komt. Zoals een hand die uit de mist komt.
Je weet nog hoe het was, als je die ene stem hoorde. Maar de stem zelf lijkt ver weg. Misschien was zij een stem bij wie je thuis kon komen. In je herinnering ligt de stem niet vooraan, maar ze is wel ergens in de buurt.
Sommige stemmen maken je week.
Sommige stemmen maken je bang.
Hoe je iets beter begrijpt en ziet. Soms weet je van iemand niet welke stem de echte is, welke stem de thuisplek is. Misschien is die plek er wel. Misschien is er een zwart gat.
Soms kun je je stem bewegen en zie je wat er gebeurt.
Soms ga je naar een stem kijken. Je wilt in de zaal zitten voor die stem daar op het podium.
Mensen die iets zeggen over jouw stem. Variant: mensen die iets zeggen over jouw stem op de radio.
Een kind dat op je buik ligt te slapen, en wat dat met je stem doet.
Sommige stemmen willen je de radio doen afzetten. Je kunt het niet goed uitleggen, maar het lijkt alsof er iets mis is met die stemmen. Ze zijn niet gewoon lelijk of zo. Ze ontvluchten zichzelf.
Soms is een stem zo aanwezig. Die andere wil bij je zijn, op dat moment. Er is geen vlucht in voorbereiding. De stem is de plek.
Een herinnering. Hoe de ene stem in de andere kantelde. Van bewegend naar metaal, en terug.
Je zit te wachten in dat kamertje. Straks kom je op de radio. Je durft niet te denken aan hoe jouw stem zal zijn. Maar de stem van die mevrouw in die studio – je ziet haar op het scherm in vertraging – die mag eeuwig duren, of zoiets.
Er is iets met de herinnering van je stem.
Soms wil je in een gesprek alleen maar luisteren naar de stemmen.
De stem van die ene mevrouw in de winkel. Soms hoopte je dat ze iets tegen je zou zeggen. Je stelde een vraag, opdat haar stem langer zou duren.
Soms kun je je voorstellen hoe een stem zou klinken in de nacht.
De stem waarmee je zingt. Ze bewoont je.
De stem van die ene zangeres die dat ene liedje zingt. Iets over thuis. Als je haar hoort, weet je waar het zou kunnen zijn.
Dromen van stemmen, hoe ze zullen zijn.
En het verdwijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten