Je zou haar moeten kunnen vertellen dat op de plek waar je deze woorden schrijft ook al lang een tekening staat van een eenhoorn. Once a unicorn, always a unicorn. Dat staat erop. Die tekening zal daar dus tot in de eeuwigheid blijven staan. Zo ongeveer.
Je zou haar ook moeten kunnen vertellen dat je onlangs een brief kreeg van een eenhoorn. Eenhoorns schrijven nog brieven, met een vulpen trouwens. Het was een persoonlijke brief, dus veel kan er niet over verteld worden. De eenhoorn was een beetje verdrietig en wou daar graag even over schrijven. Er zijn kinderen die denken dat eenhoorns nooit verdrietig zijn, maar dat klopt dus niet helemaal. Eenhoorns komen hun brief zelf in je brievenbus steken, ergens midden in de nacht. Je hoopt dat het veilig was die nacht.
Verder zou je haar moeten kunnen vertellen dat je een tijd geleden nog een speciaal boek hebt gegeven aan een ander meisje, met alles wat er te weten valt over de eenhoorn. En dat allemaal in één boek. Het is wel belangrijk dat de kennis over de eenhoorns wordt doorgegeven, van kind tot kind. Zo kan de eenhoorn nooit vergeten worden.
Er is die ene plek waar je soms afspreekt met de eenhoorn. Die plek zal altijd geheim blijven, het is iets tussen jou en de eenhoorn. Misschien is het wel bespreekbaar om ooit eens een groot klein meisje mee te laten gaan, maar het kan ook zijn dat dat een kwestie is die tussen het meisje en de eenhoorn moet geregeld worden. Sommige dromen moeten blijven. Andere ook, trouwens.
Het zijn wel mooie gesprekken daar met de eenhoorn. Je zou het misschien niet zeggen, met die hoorn, maar de eenhoorn weet iets over kwetsbaarheid. En weten is waarschijnlijk niet het juiste woord. De eenhoorn heeft iets met de tijd, en zo werkt het.
Je had onlangs een warm gesprek met de eenhoorn. Over onvermogen en verlangen, en hoe die elkaar soms vinden op een plek waar je kunt zijn. De eenhoorn luisterde traag, en vertelde daarna verhalen. Over traag luisteren. De eenhoorn zei dat dat het antwoord is. Ook voor het gesprek met jezelf.
Soms is de eenhoorn eenzaam. Veel mensen denken dat de eenhoorn een gemakkelijk leven heeft. Dat is niet zo. Zoveel mensen verwachten zoveel van de eenhoorn. Ze denken dat ze door naar de eenhoorn te kijken zichzelf niet hoeven te zien. De eenhoorn moet zo vaak iets zijn voor iemand, en wil soms gewoon niets zijn, voor iemand.
Je herinnert je nog een wandeling die je ooit maakte met de eenhoorn. Bij sommige geliefden is het zo dat de echt belangrijke dingen pas gezegd mogen worden na middernacht. Op zich is dat al ingewikkeld, want elke na middernacht is tegelijk ook altijd een voor middernacht. Maar dat is een andere kwestie. Bij de eenhoorn is het soms ook een beetje zo. Je moet wachten tot net na middernacht. Dan voelt de eenhoorn zich voor even bevrijd van het eenhoorn zijn. De woorden die dan zomaar komen wachten op traag luisteren.
Je herinnert je nog een gesprek met iemand die je dierbaar is. Over de eenhoorn. En over hoe je soms niet helemaal in de wereld past, en de wereld niet helemaal in jou. Grote kleine meisjes moeten dat nog niet weten, denk je. Sommige dingen komen vanzelf naar je toe.
Te weten dat de eenhoorn daar is, daar, terwijl jij hier bent, dat kan je soms een gevoel van veiligheid geven in dit leven. Je kunt trouwens nooit helemaal zeker weten waar hier ophoudt en daar begint. Over die kwestie kun je een heel leven nadenken. Maar daarover gaat het nu niet. Of toch wel?
Als je wilt vinden, zoek dan niet. Sommige mensen zoeken de eenhoorn. Ze dwalen. Door het leven.
Zelf ben je niet zo goed in het tekenen van een eenhoorn. Je laat dat over aan anderen. Eigenlijk weet je het niet zo zeker. Misschien zou je het wel kunnen. Maar je hoeft het niet te weten. Dat zou zelfs iets te maken kunnen hebben met het uitstel van genot. Maar dat is een heel ander verhaal. En trouwens, het is veel leuker om een tekening te krijgen. Van een meisje dat een eenhoorn tekende. Omdat jij de helper van haar mama bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten