Je weet niet altijd

Je weet niet altijd wanneer de tranen komen. Soms komen ze onmiddellijk, in het moment, als een genade. Soms komen ze drie weken later. Ze wachten dan rustig hun moment af.

Je weet niet altijd hoe je moet kijken naar de zwaartekracht in je lichaam. Het gewicht van de tijd. Het onvermogen van je handen.

Je weet niet altijd of je de juiste woorden zult vinden. In het moment. Ze lijken zich soms net voorbij je huid te bevinden.

Je weet niet altijd of je echt hoort wat de ander probeert te zeggen, ook al is je hoofd helemaal open. 

Je weet niet altijd of je kunt kijken naar dat wat moe is.

Je weet niet altijd of je kunt zien dat je lichaam zich terugtrekt uit het moment.

Je weet niet altijd of je de moed hebt om te blijven, daar waar het kantelt.

Je weet niet altijd of het zal lukken om de zee aan te raken of te beseffen dat je de zee bent, net dan wanneer je het nodig hebt.

Je weet niet altijd of je kunt dansen, rustig leidend, jezelf of een ander. Het heeft iets met de rivier te maken.

Je weet niet altijd of je kunt zien dat je mooi bent, soms.

Je weet niet altijd of je kunt vallen, wanneer het moment daar is. En weer terugkomen.

Je weet niet altijd of je iemand zult herkennen, telkens weer.

Je weet niet altijd of je genoeg doet. Je weet dat je waarschijnlijk te vaak denkt dat je niet genoeg doet. Je weet niet altijd wat je weet.

Je weet niet altijd waarom het pijn doet.

Je weet niet altijd wat je nodig hebt.

Je weet niet altijd of er volgens het recept toch niet te veel suiker in de frangipanetaart zit.

Je weet niet altijd wat je met je handen moet doen.

Je weet niet altijd of je het goede doet.

Je weet niet altijd hoe dat zit met die afstand.

Je weet niet altijd hoe je moet oefenen.

Je weet niet altijd dat het ook geweldig meevalt.

Je weet niet altijd wat je mag vragen.

Je weet niet altijd hoe je sierlijk een pirouette moet uitvoeren. Wat overigens ook wel een troostende gedachte is.

Je weet niet altijd hoe lang de nacht nog zal duren.

Je weet niet altijd hoe dat zit met dat verlangen naar herinneringen.

Je weet niet altijd of je morgen nog zult leven en of je vandaag wel gezegd hebt wat vandaag moest gezegd worden, zodat het niet verloren gaat.

Je weet niet altijd of je jezelf toch niet te veel vragen stelt.

Je weet niet altijd wat zou kunnen helen en of je de woorden daarvoor wel kent.

Je weet niet altijd welke muziek je net op dat moment zou moeten kunnen horen om je weer thuis te brengen.

Je weet niet altijd welke appels je moet kiezen.

Je weet niet altijd waarom je weent. Misschien is het iets van drie weken geleden.

En zo adem je gewoon rustig verder.