Lekker slapen

In het leven zijn er diverse beproevingen. Zo hoort het ook natuurlijk in dit aardse tranendal. Maar op sommige momenten, heel af en toe, mag het net iets minder zijn. Een van de goede elementen van het concept nacht is dat het in principe donker en stil is. Dat is wel goed bedacht. Net omdat in diezelfde periode van de dag ook tot de slaap kan worden overgegaan. Als dat lukt tenminste. Het was al laat ’s avonds, na een late opdracht voor het werk. Nog even sudderen voor het slapengaan. Een lijf dat eigenlijk nog niet lekker soepel en vol overgave is. Maar je kunt niet blijven wachten natuurlijk. Hoewel dat ertoe kan leiden dat er nog een restfractie van een licht stijve kramp achter kan blijven, die zich laat opsparen. Dan toch in slaap. Om plots wakker te schrikken ergens diep in de nacht. Door twee stemmen. Twee studentes die ruzie staan te maken. De ene blijkbaar in de gang van waar ze woont, de andere midden op de straat. Merkwaardig ratelend geruzie. Alsof ze allebei de hele tijd maar doorroepen naar elkaar, en door elkaar. Merken dat er inderdaad nog iets was opgespaard qua lijf. En buiten gaat het maar door. Wat zou er achter zitten? Een gewone ruzie over iets banaals? Liefdespijn die die avond aan het licht kwam en tot de laatste druppel moet uitgesproken worden? Na een kwartier de stem van de overbuurman. Of het wat stiller kan misschien. De stille periode duurt zo’n dertig seconden, en dan gaat alles gewoon verder. Nog een kwartier later, opnieuw de buurman. Of ze wel weten dat het vier uur is. En of ze niet een beetje meer respect kunnen hebben voor mensen die willen slapen. Waarop hij als antwoord krijgt dat hij ook maar wat respect moet hebben voor haar. Daarover denk ik nog altijd na. Respect waarvoor? Het moet toch iets dieps zijn… Nu ja, allemaal goed en wel. Eigenlijk zouden meisjes die de dwingende noodzaak voelen om midden in de nacht ruzie te maken toch beter even een didactische toelichting geven voor de toehoorders omtrent de ware aard van het dispuut, zodat je – als je dan toch wakker bent – ook meteen goed kunt volgen. Ze zouden er dan verder ook op moeten letten dat ze niet door elkaar spreken, want dat is wat moeilijk. Nog een kwartier verder is er om een of andere reden een einde gekomen aan de ruzie. Zucht, denk je, het zal weer even duren eer de slaap terugkeert. Maar niet over nadenken, gewoon beginnen te lezen. Het is een artikel, zo blijkt, over ‘overgave’ en ‘loslaten’. Ja, dat is niet evident… Maar aangezien de persoonlijk opgelegde richtlijn aangaande het lezen van tijdschriften in bed is dat de teksten van voor naar achter dienen gelezen te worden, en niet in willekeurige volgorde, dient het artikel dus toch gelezen te worden. Het artikel daarna handelt zowaar over slaapproblemen, en hoe ze kunnen vermeden worden. Zucht, denk je dan, maar er wordt verder gelezen. Tot het lichaam zegt dat het tijd is om weer te slapen. ’s Morgens blijkt de nacht veel te kort te zijn geweest, maar het lijf is al soepeler, het residu is weer weg.

Merkwaardige verbanden. ’s Morgens, na een te korte nacht, nog merken hoe je brein ineens gaten heeft. Er zijn woorden weg, namen in dit geval. Zomaar verdwenen. En dan later op de trein lezen in een merkwaardig boek waarin ook de woorden verdwijnen. Alsof het zo moest zijn.

De kleine jongen ligt op mijn buik te slapen. Alsof alles in orde is. Dat ik een goede babyligbuik heb, ik zou het kunnen zeggen. Die ook goed is voor circulaire verwennerij. Een lage stem, die zorgt voor diepe vibrations in de buikzone. Ze zijn goed voor rustig liggevoel van de baby. Nieuwe synchroniciteit. De adem in de twee buiken groeit naar elkaar toe. Het lijf dat vastplakt aan de grote buik wordt nog rustiger, waardoor de stem dieper wordt, waardoor het liggevoel verder verbetert. En dus ook de verwennerij.

Nog een beetje week terug op de trein. De conducteur houdt duidelijk van zijn eigen stem door de intercom. In zijn vrije tijd werkt hij ongetwijfeld bij een vrije radio of als deejay op diverse feesten en partijen. “Welkom aan boord van deze trein.” Woew, aan boord. Even om me heen kijken of we niet stiekem aan het opstijgen zijn, of ongemerkt te water zijn gegaan. Dat valt gelukkig mee. Er is nog iets anders aan die stem. Wat het is wordt pas echt duidelijk bij de aankomst in het station waar de trein naartoe gaat. Het is dus een deejay, het valt nu niet te ontkennen. Het blijkt uit de zangerige manier van aankondigen. Een beetje als in een commercial. Maar het is de ei waar het zit, de ei die systematisch als ‘ei-ie’ of zoiets wordt uitgesproken, met veel nadruk op een i-klank die in die ei vermoed wordt. “Beste rei-iezigers, deze trei-ien komt spoedig aan in het ei-iendstation.” Het kan natuurlijk ook zijn dat de conducteur speciale oefeningen moet doen tegen kaakklem. Kaakklem die veroorzaakt is door te weinig slapen als gevolg van te weinig opgehelderde straatruzies. En zo hangt met andere woorden alles met alles samen in dit leven. Met dat nieuw verworven inzicht zal mijn geest ongetwijfeld de diepe rust bereiken die nuttig kan zijn voor het slaapgebeuren in de volgende nacht…