Verwonderd

Over het verlangen naar verwondering.

Zou je het kunnen leren? Zou er een manier zijn om in te ademen die ervoor zorgt dat je tot je laatste dag verwonderd blijft? Het zou zo mooi zijn.

Waar huist de verwondering in je lichaam? Is ze honkvast, of een nomade, die zich kan bewegen naar elke uithoek van het land dat je bent? Kan ze zelfs uit jouw lichaam treden, om je te omringen met een warme gloed?

Misschien moet je durven springen. Met je ogen dicht. Je mag geen angst hebben om haar te verliezen, dat is het moeilijke. Ze kan je ontglippen als het water dat je probeert vast te houden door je handen tegen elkaar te duwen. Hoe meer je haar vast wilt houden, hoe meer je haar zou kunnen verliezen.

Misschien moet je elke morgen even buigen. Je handen vouwen, en de ruimte rondom jou nederig begroeten, alsof ze vol betekenis is, alsof ze enkel vol betekenis kan zijn. Misschien moet je een klein gebaar stellen, om er veel meer voor terug te krijgen.

Misschien moet je leren kijken naar de dingen, alsof je ze enkel zou kunnen strelen. Met trage warme handen. Zonder een porie te missen. Alsof het de eerste keer is, en nooit anders dan de eerste keer kan zijn.

Misschien moet je denken aan de verhalen van je grootvader. Hoe hij telkens opnieuw vertelde over hoe het was. Hoe je ooit wilde dat datzelfde verhaal ooit zou ophouden, en hoe je er nu alles voor zou doen om dat verhaal opnieuw te horen, steeds opnieuw, steeds opnieuw. Hoe je kunt zoeken naar het ritme van dat verhaal. Het is daar ergens, het is al in je. Hoe je jouw verhalen met je handen kunt inbedden in datzelfde ritme. Hoe je jezelf kunt horen, en zien hoe de verhalen elkaar raken. Hoe je ooit aan hem beloofde dat je altijd zijn verwondering zou houden. Als een kleinood dat niemand je ooit zou kunnen afnemen. Te weinig en te laat misschien, maar een ode aan hem.

Misschien moet je nog meer kijken. Leren hoe je tegelijk alles kunt onthouden en toch telkens al die herinneringen in één fractie kunt uitwissen voor je begint te kijken. De schoonheid is er al. Ze is eeuwig in haar onveranderlijke veranderlijkheid. Op dat snijpunt heeft ze de mensen aangeraakt die in jouw nabijheid komen. Alles is te zien, als je maar lang genoeg kijkt. Hoe ze bewegen. Hoe het evenwicht zich verplaatst door hun lichaam, op zoek naar zichzelf. Hoe alles aarzelt tussen open en gesloten. En hoe zich dat laat betasten door je ogen.

Misschien moet je nog meer dromen. Over dat ene moment van stilte, tussen het lege blad en het verschijnen van het eerste woord. Als je goed kijkt naar het papier dan kun je al de onrust voelen, daar in de vezels. In het smetteloze wit kun je al de plaatsen zien die zich klaarmaken om de woorden te ontvangen. En dan is er dat ene moment waarop alles even de adem inhoudt. En als even daarna het eerste woord verschijnt, is er geen weg terug. Maar dat ene moment, misschien is dat wel de mooiste stilte die je in dit leven kunt bewonen.

Misschien moet je nog meer luisteren. De muziek die er nog niet is in de kamer kan je al tot tranen beroeren. Te horen wat je zult gaan horen, het kan je huid doen samentrekken. Om daarna ondergedompeld te worden. Het mooiste gebouw dat je je kunt indenken, het huist in de noten. Ze kunnen er alleen maar zijn in hun gelijktijdige verdwijning. Het is beangstigend dat je zoveel schoonheid alleen maar kunt horen als je aanvaardt dat de muziek door je vingers glijdt.

Misschien moet je de weg niet willen vinden in de straat waarop je loopt. Roekeloos onschuldig merken hoe je door je soepele zool elk steentje, elke oneffenheid in de weg kunt voelen. Telkens weer beseffen hoe je nooit eerder merkte hoe zoveel op jou wachtte.

Misschien moet je met het uiterste geduld het kleurentapijt maken met zandkorreltjes, alleen maar om het weer samen te vegen zodra het klaar is. De vrijheid vinden in dat verlies. Hopen dat je dat ooit zult kunnen.