Sara

Sommige klanken blijven in je hoofd ronddwalen. Ze horen bij een tijd. Soms komen ze op je weg, en ineens ben je weer toen. Alles komt terug. Hoe je zat te schrijven, hoe je zat te tekenen. Er was iets in die muziek dat je steeds weer wou opzoeken. Sara hoorde erbij. En het moest de lange versie zijn. Die mocht eindeloos lang duren, zo leek het wel. Er was iets met dat ritme, en de ingehouden melancholie. Misschien komt het daarom ineens terug, op een moment waarop de tranen je zelf zoeken. Je bent waarschijnlijk te moe, je hebt te weinig geslapen al enkele nachten. Alles zou genoeg zijn om je net over die lijn te duwen. Je zou je over willen geven aan een verdriet waarvan je niet echt weet waar het eigenlijk over gaat. Over alles misschien, over de dingen, het maakt niet zo uit. Het drijft ook wel weer van je weg.

Je kunt jezelf observeren dan. Een licht groeiende vermoeidheid lijkt ook sommige remmen in je hoofd weg te halen. Je ziet de dingen anders. Of misschien wel net niet. Misschien is er iets dat je tegenhoudt al die andere momenten.

Hoe zou het zijn om terug die plek op te zoeken waar je zat te schrijven? Een eindeloze reeks brieven, dat wilde je. Als een even eindeloos ritueel. Iets daarvan is niet verloren gegaan. Het komt in het ritme van je hand over het blad, wanneer je schrijft, wanneer je aan je tafel gaat zitten om een brief te schrijven. Je zou zelfs de plaat uit de kast kunnen halen, en de naald voorzichtig in de groeven laten glijden. Voorzichtig hopend dat je zelf weer in dat ritueel kunt schuiven. Een dubbele plaat, zo lang mag de brief duren.

Er is een andere ruimte tussen de woorden, in die brieven. Misschien mis je die wel. Het wordt daar gemakkelijker om zelf tussen de woorden te verdwijnen, of in een verhaal. Je gaat anders ademen. Je kunt ’s avonds laat over de straat lopen, met de brief in je hand. Hij moet nog gepost worden. Ook al weet je dat hij die nacht onaangeroerd in die bus zal blijven liggen, hij moet nog weg. Hij moet overgedragen worden. Het is stil buiten. En iets beschermt je. De woorden omhullen je. Je lijkt een heel klein beetje te zweven. De nacht is anders, na een brief.

Je hebt nooit geweten waar het lied eigenlijk over gaat. Misschien zelfs niet willen weten. You’re the poet in my heart. Misschien was het beter om die zin over te kunnen houden, zonder te weten. Misschien wilde je alleen een traag en bijna zoet verdriet overhouden. Iets moest eenzaam blijven.

Als je jong bent, denk je dat je leven in een soort lijn zal gaan. Alsof je van punt a naar punt b gaat, en zo verder. Alsof je steeds recht vooruit zou blijven lopen. Alsof je herinneringen zich ook zo in je hoofd zouden stapelen. De oudste netjes onderaan, en telkens nieuwe erbovenop. En wat boven ligt, duwt alles daaronder verder naar beneden. Het is niet zo. Elke dag opnieuw kunnen alle herinneringen door elkaar heen schuiven, over je heen. Elke dag opnieuw maak je een nieuwe collage, of maakt iets zo een nieuwe versie van jezelf. De poging van de dag, en je kunt alleen toekijken. Of je ergens naartoe gaat, je weet het niet. Je bent onderweg, dat is al wat. En alles is er nog, alles van toen kan zomaar ook nu worden. Je moet er niets voor doen. Alles is in beweging, ergens in je lichaam. Misschien beweeg je zelf wel helemaal niet, en ben je niet meer dan je eigen kruispunt.

Je herinnert je nog hoe die plaat voelde, toen je ze voor het eerst in je handen had. Hoe ze rook. Je schoof de platen voorzichtig uit hun hoezen. Je herinnert je nog de foto’s op die binnenhoezen, sommige ook collages trouwens. Veel later zag je een boek van de fotograaf die de foto’s met de olifanten maakte. De herinnering blijft in je vingers. Het is een geruststelling.

Iets in de muziek, welke muziek het ook was, heeft je altijd beschermd tegen de grote wereld. Hoe het werkelijk is, zul je nooit kunnen uitleggen. Misschien kun je alleen zeggen: kijk naar mijn ogen terwijl ik luister.

Zou Sara ergens in de wereld ronddwalen? Niet de echte natuurlijk, maar die uit het lied. Zou je haar kunnen spreken, of is het de bedoeling dat dat net niet kan?