Veronica

Ik zag haar zitten op een bank aan het station. Ze had een groot bord in haar handen. WIL IEMAND MET MIJ PRATEN. Dat stond erop. Wie dichterbij kwam, zag dat er in kleinere letters onder stond: maar niet over het WK (voetbal), het BK (wielrennen), BDW (politiek), het weer, treinvertragingen of Lady Gaga. De kleine letters verklaarden waarom blijkbaar zo weinig mensen tot een gesprek overgingen. Maar ik zag het helemaal zitten. Door een treinvertraging had ik een belangrijke afspraak gemist, en in voetbal had ik al helemaal geen zin.

Haar naam was Veronica. Ze was blij dat ik naast haar kwam zitten. Ze legde me uit dat ze op de achterkant van het bord nog een plan B had staan: FREE HUGS. En aangezien ze free waren, kreeg ik er meteen een.

Ze vertelde me dat ze het veel te druk vond in de stad, er was daar een of andere lange dag bezig. Dat betekende vooral dichte drommen mensen die rondslenterden. Ze kon er niet tegen, mensen die zo traag en zonder doel bewegend aan elkaar vastklitten. ‘Weet je, eigenlijk houd ik heel veel van mensen, maar niet van zoveel tegelijk. En zo’n trosjes mensen in een winkelstraat, daar kun je toch alleen maar depressief van worden.’

Ik was nog een beetje onzeker, qua geschikte gespreksonderwerpen. Ik vond het niet erg om hier nog een tijdje te blijven zitten, dus moest ik ervoor zorgen zeker niet over het verkeerde onderwerp te beginnen. Gelukkig is er altijd nog de vraagmethode. Waaraan ze dacht, vroeg ik. Ze schrok even van de vraag, maar glimlachte al snel.

‘Vanmorgen werd ik wakker, en ineens kreeg ik het gevoel dat ik vanaf vandaag mijn leven moest gaan veranderen. Maar hoe doe je dat? Je leven veranderen? En hoe weet je of je in de juiste richting aan het veranderen bent? En van welke verandering zal de wereld beter worden?’ Zowaar existentiële vragen. Ze had met zichzelf afgesproken om de ochtend te besteden aan het opdoen van indrukken, en die zouden haar dan ongetwijfeld op het juiste pad zetten. Dat leek me wel een interessante methode, en alleszins wilder dan ik mezelf met mijn zeer lichte neiging tot controle en discipline zou toestaan.

Probleem was alleen dat ze drie indrukken had opgedaan, en nu wist ze niet goed waarop ze zich moest storten. Courgettes, dat was het eerste. ‘In de winkel stond iemand zowaar een lofrede te houden op de courgette. Hoe nobel die wel was, en vooral ook multifunctioneel. Hoe sensueel die kleine courgettes zijn, met van die bloemetjes op. En hoeveel goedkoper dan bewakingscamera’s die grote zijn in het kader van de bestrijding van de criminaliteit. Maar vooral hoe lekker ze zijn. Het was mij nooit eerder opgevallen dat een courgette zo lekker is. Ja, lekker wel, maar zo lekker nu ook weer niet. Maar uit zijn mond klonk alles lekker.’ Misschien was dat alles een of ander signaal, dat haar bestemming in de courgette zou liggen. Ik probeerde me daar iets bij voor te stellen, maar er kwam niet zoveel. Maar gezien haar belofte van die morgen moest Veronica serieus overwegen om haar leven te wijden aan de courgette, in een slotklooster van de Zusters Courgettines of zo. Al was ik ook niet geheel zeker of die orde wel echt bestaat. Maar ik durfde haar niet te veel onderbreken.

Bij het buitengaan van diezelfde winkel zag ze een folder liggen van een cursus bodypainting voor medioren. Ze dacht eerst dat dat een soort dino’s was, maar het bleek een naam te zijn voor mensen in de middenleeftijd, zoiets van ‘niet meer piepjong, maar nog lang geen senior’. In de folder werd uitgelegd dat diverse marketingbureaus hadden beslist om de doelgroep van de medioren officieel te laten starten op 46 jaar. Ze behoorde dus nog net niet tot de doelgroep, maar de cursus fascineerde haar wel. ‘Het werd in die folder zo mooi uitgelegd, dat schoonheid samengaat met waarheid. En wanneer het gaat over lichamen, dan zijn dat altijd jonge lichamen, nog zo strak en onaangeroerd. Misschien moet ik wel naar die cursus gaan, om via die beschilderde middenmensen een grote golf van schoonheid die ook waar is in de wereld te brengen. Misschien hebben we dat wel nodig in de wereld, meer schoonheid?’ Ook dat leek me natuurlijk een goed plan. Een courgette is dan wel lekker, heel erg mooi kun je zo’n ding niet noemen. En voor de schoonheid, de ware schoonheid nog wel, mag je mij altijd wakker komen maken. Ik durfde haar wel niet vragen of ze ook zichzelf zou laten beschilderen.

Verzonken in gepieker, over de courgette dan wel de bodypaint, was ze maar een krant gaan kopen, om even haar gedachten af te leiden. Op een terras, met een koffietje (en een lekker stukje chocolade in zo’n rood papiertje) was ze begonnen aan het magazine. Bij de weekendkranten zit tegenwoordig altijd zo’n magazine. Wat daar aan belangwekkends in staat, kan niet geheel spontaan worden benoemd door ruime meerderheden van de bevolking, maar dat is een andere kwestie natuurlijk. ‘Zit ik daar in dat magazine te bladeren, en staat daar ineens een groot artikel in over hoe je een ecoseksueel kunt worden. In zes stappen. Alles wat je moet kunnen dus om je geheel en al aan de ecoseks te kunnen overgeven, met allerlei nuffige fips. Misschien is dit mijn pad wel. Stel dat ik me helemaal ga toeleggen op de ecoseks, dan word ik daar misschien zelf wel heel erg gelukkig van, en zoveel mogelijk anderen dan hopelijk ook. Zo zou ik met een heel kleine voetafdruk toch iets kunnen doen voor de universele wereldvrede.’ In het algemeen ben ik een zeer grote voorstander van de wereldvrede, dat kan niet ontkend worden. En ook in strategieën die de ecologische voetafdruk van wat dan ook verkleinen heb ik een bijzondere interesse. Er waren dus genoeg argumenten om ook dit plan goed te vinden.

Daar zaten we dan, Veronica en ik. Ik hoopte stiekem dat ze me niet zou vragen om haar te zeggen welke van de drie de ultieme oplossing zou bieden voor haar probleem. Ze vroeg niets, maar keek me licht wanhopig aan. Ik zweeg nog een hele tijd, en nam haar uiteindelijk bij de hand. We zijn de stad in gegaan om iets te gaan eten. Een wokschotel met tofu, dat leek me wel gepast. En lekker ook trouwens. Tijdens het eten hebben we alle vraagstukken en dilemma’s uitvoerig besproken. En, we zijn er nog niet uit. Er is nood aan meer onderzoek. Daarmee kun je trouwens heel wat cruciale levensvragen aanpakken: zeggen dat er meer onderzoek nodig is.