Verhuizen is een proces. Die indruk wordt sterker met de dag. Een organisch proces waarschijnlijk. Even beweeglijk en uiteindelijk zichzelf vindend als de leemverf op de muren. Eerst denk je nog dat het niet zal lukken, dat het niet dekt, dat het niet de kleur is die je zocht, dat alles anders had moeten zijn. Maar als je wacht, en het proces gewoon zijn gang laat gaan, komt alles nog mooi in orde. Beter zelfs dan je vooraf dacht, zo lijkt het wel. De kleuren hebben hun tijd nodig. Je ziet hoe ze zichzelf vinden, langzaam maar zeker. Uiteindelijk leggen ze zich neer, als in een teder gebaar.
Gewoon de stroom van de dingen volgen, soms moet je dat doen. Je had alles perfect willen voorbereiden. Maar elke vorm van perfectie is al lang aan je deur voorbij gegaan. Alles komt uiteindelijk ook in orde. Niet zo georganiseerd als je hoopte, maar alles valt wel in de plooi. Eigenlijk zelfs beter dan je had gevreesd. Het overweldigt je soms. Meer dan je zou kunnen zeggen. Dat is voor later.
Heen en weer rijdend tussen twee huizen. Het is nog erg vroeg, diezelfde dag. De stad wordt voorzichtig wakker. Sommigen zijn nog niet gaan slapen en slenteren over de straat, duidelijk veel te licht gekleed voor deze koude ochtend. Grote potten verf in je fietstassen. Breed fietsen, zo voelt het. Lijstjes in je hoofd. Wat moet er nog gebeuren de volgende dagen? Wat moet wanneer met wie? Telkens opnieuw worden ze overlopen en in de juiste volgorde gezet. Je voelt hoe je langzaam moe begint te worden. Een zoveelste ochtend heel vroeg opstaan. Het zal ooit anders zijn, binnen enkele dagen, zo dicht komt het nu al.
Wat mis je tijdens het heen en weer rijden? Verlangen, naar muziek. Je hebt nog net die nieuwe plaat met oude muziek kunnen kopen, tussen alle andere boodschappen in. En ze ligt daar thuis op je te wachten. Je zou de tijd willen hebben om alleen maar te luisteren. Elk nummer rustig tot je laten komen. De muziek laten binnensijpelen in je huid. Als een traag proces. Kijken hoe de muziek zich in je neerlegt. En zich mengt met de kleuren die daar onder je huid bewegen. Je zou willen dat je hoofd leeg was nu, je lichaam vrij en open, om alleen maar de muziek toe te laten. Maar het is niet zo. Het zal later wel weer terugkomen. Misschien is dan de kans gemist om traag door te dringen. Het is niet anders.
Later, na een lange dag, even tijd om te gaan zitten en te schrijven. De muziek is er wel nu. Je lichaam is er nog niet helemaal, maar dat geeft nu even niet. De nummers omcirkelen je langzaam. Je hebt ze nodig om thuis te komen, daar waar je zou willen zijn. Die muziek van toen, van net voor je er zelf was in dit geval, ze is ondertussen zo verweven met alles wat je bent geworden. Naarmate de plaat verder gaat, en het ene op het andere nummer volgt, is het alsof je anders gaat ademen. Je lichaam is er nog niet aan toe om zich soepel en teder neer te leggen, maar ergens is er iets dat al wel een ander ritme heeft gevonden.
Elke stap in het verhuizen brengt je in contact met zoveel momenten die er ooit aan voorafgegaan zijn. Zoveel herinneringen, en de dingen die ermee verbonden zijn. Je moet ze allemaal aanraken, om een voor een te kunnen voelen wat je mee zult nemen en wat je achter zult laten. Je moet elke stap zetten. Eerst was je nog overweldigd dat het er zoveel waren. Je wilde zo vaak zo graag heel ver weg lopen. En langzaam voel je hoe het je helpt om zelf in een ander ritme te komen.
Zoveel herinneringen. Je hoort de Girl From The North Country en ziet ineens weer alle beelden die ooit met dat nummer verbonden waren. Wat het voor je betekende. Waarom je het steeds weer wilde opzetten. Alle brieven die je schreef met dat nummer ergens in je achterhoofd. Misschien moet je het doen, zodra het nieuwe huis af genoeg is. De oude plaat uit de hoes halen, en de naald zachtjes in de groef laten zakken. Horen hoe de naald rustig zijn weg zoekt, waarna het nummer zijn plek inneemt. Misschien zal je lichaam tegen dan rustig genoeg geworden zijn voor een late traan. Het is allemaal goed.
Gewoon de stroom van de dingen volgen, soms moet je dat doen. Je had alles perfect willen voorbereiden. Maar elke vorm van perfectie is al lang aan je deur voorbij gegaan. Alles komt uiteindelijk ook in orde. Niet zo georganiseerd als je hoopte, maar alles valt wel in de plooi. Eigenlijk zelfs beter dan je had gevreesd. Het overweldigt je soms. Meer dan je zou kunnen zeggen. Dat is voor later.
Heen en weer rijdend tussen twee huizen. Het is nog erg vroeg, diezelfde dag. De stad wordt voorzichtig wakker. Sommigen zijn nog niet gaan slapen en slenteren over de straat, duidelijk veel te licht gekleed voor deze koude ochtend. Grote potten verf in je fietstassen. Breed fietsen, zo voelt het. Lijstjes in je hoofd. Wat moet er nog gebeuren de volgende dagen? Wat moet wanneer met wie? Telkens opnieuw worden ze overlopen en in de juiste volgorde gezet. Je voelt hoe je langzaam moe begint te worden. Een zoveelste ochtend heel vroeg opstaan. Het zal ooit anders zijn, binnen enkele dagen, zo dicht komt het nu al.
Wat mis je tijdens het heen en weer rijden? Verlangen, naar muziek. Je hebt nog net die nieuwe plaat met oude muziek kunnen kopen, tussen alle andere boodschappen in. En ze ligt daar thuis op je te wachten. Je zou de tijd willen hebben om alleen maar te luisteren. Elk nummer rustig tot je laten komen. De muziek laten binnensijpelen in je huid. Als een traag proces. Kijken hoe de muziek zich in je neerlegt. En zich mengt met de kleuren die daar onder je huid bewegen. Je zou willen dat je hoofd leeg was nu, je lichaam vrij en open, om alleen maar de muziek toe te laten. Maar het is niet zo. Het zal later wel weer terugkomen. Misschien is dan de kans gemist om traag door te dringen. Het is niet anders.
Later, na een lange dag, even tijd om te gaan zitten en te schrijven. De muziek is er wel nu. Je lichaam is er nog niet helemaal, maar dat geeft nu even niet. De nummers omcirkelen je langzaam. Je hebt ze nodig om thuis te komen, daar waar je zou willen zijn. Die muziek van toen, van net voor je er zelf was in dit geval, ze is ondertussen zo verweven met alles wat je bent geworden. Naarmate de plaat verder gaat, en het ene op het andere nummer volgt, is het alsof je anders gaat ademen. Je lichaam is er nog niet aan toe om zich soepel en teder neer te leggen, maar ergens is er iets dat al wel een ander ritme heeft gevonden.
Elke stap in het verhuizen brengt je in contact met zoveel momenten die er ooit aan voorafgegaan zijn. Zoveel herinneringen, en de dingen die ermee verbonden zijn. Je moet ze allemaal aanraken, om een voor een te kunnen voelen wat je mee zult nemen en wat je achter zult laten. Je moet elke stap zetten. Eerst was je nog overweldigd dat het er zoveel waren. Je wilde zo vaak zo graag heel ver weg lopen. En langzaam voel je hoe het je helpt om zelf in een ander ritme te komen.
Zoveel herinneringen. Je hoort de Girl From The North Country en ziet ineens weer alle beelden die ooit met dat nummer verbonden waren. Wat het voor je betekende. Waarom je het steeds weer wilde opzetten. Alle brieven die je schreef met dat nummer ergens in je achterhoofd. Misschien moet je het doen, zodra het nieuwe huis af genoeg is. De oude plaat uit de hoes halen, en de naald zachtjes in de groef laten zakken. Horen hoe de naald rustig zijn weg zoekt, waarna het nummer zijn plek inneemt. Misschien zal je lichaam tegen dan rustig genoeg geworden zijn voor een late traan. Het is allemaal goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten