(Zondagavond denken, als laatste van de dag, aangezien het ook het eerste van de dag was, dat je misschien nog wel een stukje kunt maken. Nog verdienstelijke poging om het stukjesquorum voor de week terug op een aanvaardbaar niveau te krijgen. Of zoiets.)
Zinnen waarvan het einde ergens in een duister is. Hoe zouden ze eindigen?
Ik zag je toen. En ik wou je iets zeggen, maar ik durfde niet. Nu probeer ik nog eens. Wat ik al lang wilde zeggen, is…
Ik denk dat ik nu begrijp waarom je toen deed wat je deed. Nu zou ik anders reageren, misschien. Of misschien ook niet. Mijn armen waren te kort toen. Hoe zou jij nu zeggen wat je toen…
Waarschijnlijk kan het niet, of kan het niet meer. Maar ik zou eigenlijk graag hebben dat je nog eens…
Ik denk dat ik me schaamde, de hele tijd. Nu kan ik het eindelijk zo zeggen, ook in die woorden. En misschien heb ik wel helemaal geen reden om me te schamen. Misschien maak ik me onterecht zorgen, en ben ik zonder reden bang dat jij kwaad zult worden. Ik probeer dus maar. Wat er toen gebeurd is, is…
Dingen veranderen. Met het ouder worden kun je sommige dingen beter aanvaarden. Andere niet. Ik hoorde het ooit een goede vriend zeggen. Je wordt tegelijk milder, en hebt minder geduld voor onzin. Je leert vrede sluiten met jezelf. Maar het enige wat me nooit lukte, is…
Ik herinner me dat je me dat ooit zei, ergens diep in een donkere nacht. Het is altijd bij me gebleven. Waarschijnlijk herinner jij je daar niets meer van. Dat is niet zo erg. Als je me zou vragen wat ik me herinner van ons, dan zou ik misschien dat aanhalen. En als je zou vragen of…
Als het daarover gaat, en als ik eerlijk ben, dan moet ik zeggen dat het vaak voelt als falen. Ik zal wel altijd zeggen dat het goed gaat, en dat ik erover ben, maar eigenlijk is dat niet zo. Misschien heb je het gemerkt daarnet. Ik denk dat ik misschien wel altijd…
Dat ligt nu achter me. Het is raar, maar door wat er gebeurd is, ben ik meer geworden wat ik toen niet wilde zijn. En misschien is dat wel niet zo erg. Nu kan ik ook zien dat wat toen zo moeilijk was ook wel zin had, en tot iets goeds heeft geleid. Maar er is ook iets weg. Nu is het iets meer…
Het is niet zo gemakkelijk om het net aan jou uit te leggen. Maar soms denk ik dat er minder vertrouwen is nu dat die plek ook voor mij is. Ik aarzelde toen al, moest veel drempels over. Maar nu is het alsof…
Het overvalt me op een onbewaakt moment. Als ik moe ben. Of ook als ik begin te ontspannen. Dan zie ik iets, zo’n film als vanmiddag, en dan schiet ik ineens vol. Zit ik daar te janken als een klein kind. Midscheeps geraakt of zo. Alsof iets nooit overgaat. En dan denk ik: hoe zou het zijn als…
Eigenlijk ben ik nu blij dat de dingen toen zijn gegaan zoals ze zijn gegaan. Toen deed het veel pijn. En pas veel later besefte ik waarom ik de dingen liet gebeuren. Alsof ik het niet waard was, of zo. Maar het duurde lang eer ik dat alles doorhad. En nu denk ik dat het goed is dat…
Jij zei het me soms. En ik denk dat je het me veel vaker wou zeggen, maar dat je me wilde sparen. Of dat je wist dat ik het toch niet wilde horen. Je zag de dingen veel beter dan ik. Ik ben wel blij dat je me niet liet vallen. Het was gemakkelijk om de schuld altijd bij een ander te leggen, maar dat was niet terecht. Nu weet ik dat ik niet had mogen…
Het gebeurde. Meer kun je er eigenlijk niet over zeggen. Jij had waarschijnlijk goede redenen om te doen wat je deed, en dat was voor mij niet anders. Misschien is dat wel genoeg, nu. Soms zou ik niet meer willen dan…
Het was zo mooi, toen we daar waren. En het is zo mooi, nu we hier zijn. Veel is anders, en veel ook niet. Wij zijn anders, en tegelijk toch meer onszelf dan toen. Ik kijk nog altijd graag, ook al zie ik andere dingen nu. En wat ik je toen vroeg, vraag ik nu nog eens. Denk je dat…
(Zinnen die zomaar in een nacht kunnen verdwijnen.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten