Doet je denken aan de dagen waarop je vroeger vroeg: mag ik al een korte broek aan?
Wonderlijke maanluchten. Je staat vol verwondering te kijken.
Thuiskomen, door het raam staan kijken, en je afvragen: stond die boom daar al vanmorgen?
Na nog lang doorwerken onder het dekentje. Helemaal toe aan een romantische film. En ja, er is er een. Je ziet alles al vanaf minuut één, je weet wat er zal gebeuren. En toch blijf je plakken. Watje.
Een andere dag. Ook na lang doorwerken. Je pikt in, ergens bijna halverwege in de film. Ook romantisch. Jui! Maar veel beter dan die van de vorige dag. Met open mond kijk je naar die actrice. Wat is ze ontwapenend goed. (Misschien moet je haar even bellen: zin om een koffietje te gaan drinken?)
De struiken dicht bij je huis. Je ziet de knoppen. Het ontroert je hevig. Je schrikt zelfs een beetje.
Er gebeuren allerlei spannende dingen in je droom. Stel je vast.
Ergens diep in de nacht. Bijna ochtend eigenlijk. De telefoon gaat. Half versuft loop je er naartoe. Als je eindelijk op de juiste knop hebt geduwd, is de lijn weg, of heeft iemand ingehaakt (na het horen van jouw stem?). Nadien passeren nog allerlei rampscenario’s door je hoofd, met alle mensen die je hadden kunnen bellen.
De mevrouw tegenover je in de trein praat in haar telefoon. Of eigenlijk in zo’n microfoontje ergens naast haar mond. Ze praat dus eigenlijk gewoon recht voor zich uit. Zo hard dat men ook zoveel plaatsen verder nog alles woord voor woord kan mee volgen. En het gaat maar door, de hele treinrit. Zelfs geen aanstalten tot schroom.
Je maakt een afspraak voor een onderzoek. Nu je een grote mens bent geworden, is het blijkbaar ook tijd voor een grote controle van allerlei kleine dingen. (En binnenkort ook nog een dagje naar het ziekenhuis voor die controle, en later nog een andere, huidgewijs. Het zijn weer die weken van het jaar. En die gaan ook gewoon weer voorbij.)
Verwarrende gedachten. Mensen bewegen door je hoofd. Het is alsof je ziet met je huid. In je hoofd dus. Beetje ingewikkeld.
De mevrouw in de winkel doet je aan iemand denken.
Op weg naar het concert denk je ineens aan iets dat je had moeten doen. Even helemaal in de war.
De mevrouw op het podium. Het jurkje dat ze aan heeft, doet een klein beetje denken aan iets met een kuiken. Een klein beetje veel eigenlijk. Het klopt niet helemaal, en daardoor klopt het net wel. Of zoiets. Ze praat veel, zegt ze. In een soort Engels. Ze zegt er wel bij dat haar Portugees perfect is. Niet geheel onlogisch. Maar wat een stem. Wat een aanwezigheid. Ze neemt het hele podium in. Die ene muzikant speelt geweldig, maar is niet echt een lolbroek. Hij heeft waarschijnlijk in zijn leven al één grap verteld. Ze praat dus veel, en vertelt elke keer waar het lied over gaat. De vriendin die bij je is, probeert naar het podium te kijken. In de rij net voor haar zit een man met een wiebelhoofd. Op het moment dat je denkt dat je best rechtsom kijkt, kantelt zijn hoofd naar rechts. Als je het dan maar linksom probeert, kantelt het weer naar links. En zo gaat het de hele tijd door. Kun je dat eigenlijk vragen aan iemand: meneer, kunt u iets minder wiebelen met uw wiebelhoofd? Gelukkig zorgt die wonderlijke mevrouw op het podium ervoor dat al je gedachten feilloos naar haar gaan. Net daarvoor heeft ze nog uitgelegd dat ze zingt, omdat ze dan als het ware met haar hand in jouw hart kan rommelen. Het klopt wel, enigszins.
Mooie verhalen.
Je ligt op de tafel. De mevrouw die naast je staat, maakt zich klaar om je rug te masseren. Die eerste seconde zijn haar handen altijd nog koud. Je doet je best om er niets van te laten merken.
In het journaal gaat het over “een man van bijna 50”. Je loopt weg van de afwas om te gaan kijken naar hoe dat eruit ziet, een man van bijna 50. Hij zou er dus minder oud uit moeten zien dan jij nu bent. Hij ziet er wel heel oud uit. Voor zijn leeftijd, of zoiets. Snel maar weer naar de afwas.
Je zou nog graag enkele dromen willen bestellen voor de volgende nacht. Waar moet je die aanvragen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten