11 oktober 2017

Complexity

Tijdens het seminarie verwijst de (overigens erg interessante) spreekster naar jou met de woorden: “You might be a professor in complexity economics.” Dagen later vraag je je nog steeds af wat je daarvoor moet kunnen. Het klinkt wel goed natuurlijk (en zou als een extra naambordje aan je deur kunnen bevestigd worden).

Complexiteit dus, even oefenen al. Kwestie van die titel in je derde leven toch te kunnen verdienen, na enkele reïncarnaties.

Een complex vraagstuk, zoals: hoe komt het dat die kussens en dat dekentje in de zetel de ene dag spontaan helemaal juist op hun plek komen en tot optimaal ligcomfort leiden en de andere dag op geen enkele wijze in een of andere juiste hoek te duwen zijn? Misschien kunnen daar allerlei formules op losgelaten worden.

Of een ander complex vraagstuk. Hoe komt het dat sommige collega’s de afwasmachine niet op de enig juiste manier vullen? Het is toch evident wat die enig juiste manier is. Volgens jou toch. Moeten er complexe infoborden gemaakt worden die de juiste methode in zeven talen uitleggen? Moet er worden overgegaan tot een aanpak van nudging, om zo ook eer te doen aan de nieuwe Nobelprijswinnaar? Of moet eventueel toch overwogen worden om de kwestie op geheel boeddhistische wijze los te laten?

Complexe uitdagingen. Zoals een officiële intentie om grotere delen van je leven gewoon met de stroom mee te laten drijven. Tot je op het voetpad loopt achter iemand die geheel riviergewijs voor geavanceerd slenteren kiest. Je kunt overgaan tot instantmeditatie en achter hem blijven lopen. Je kunt hem in een plotse snelle beweging voorbij schieten om daarna dan zogenaamd rustig in je eigen tempo verder te lopen (wat voor de meeste anderen nog altijd snel zou zijn). Of je kunt hopen op een goddelijke interventie.

Complexe problemen. Dat oude vulpotlood dat je van je vader kreeg. Je hebt daar voorzichtig zo’n staafje potloodmaterie in laten schuiven. Maar wat je ook doet, hoe je ook klikt, traag of snel, ritmisch of in onverwachte stoten, het ding komt niet vooraan piepen. Welke vormen van geweld zijn in die situatie toegestaan?

Nog complexe problemen. Bij het ontbijt heb je graag een boterham met platte kaas. In het kader van het gezondheidsbeleid kies je al voor magere kwark (je kunt altijd dromen van volle). Er komt nog een kwakje confituur van rode bessen op. In het kader van het antisaaiheidsbeleid vind je dat als dat potje confituur op is moet gekozen worden voor een andere smaak. Als je in de winkel staat, kies je toch opnieuw voor rode bessen. Normaal zou er dan onmiddellijk een goddelijke tussenkomst moeten komen, in de vorm van een dodelijke bliksem. Maar god wordt stilaan ook ouder, heeft geen zin zich met dergelijke problemen van categorie B17 bezig te houden en de assistent van god heeft net een dag vrij. Moet je nieuwe maatregelen nemen in het kader van de zelfopvoeding?

Complexe kwesties die zich aandienen. Met een beetje moeite zou je je kunnen voorstellen dat je CD-kast – net als de planeet overigens – qua stapelruimte van het eindige soort is. Zuiver theoretisch gezien zou er dus een moment kunnen komen waarop deurwaarders zouden kunnen vaststellen dat de kast min of meer vol is. Een redelijk onaanvaardbare gedachte. Wetend dat je elke dag kunt worden getroffen door een meteoor, zou je moeten overwegen om het normale CD-aanvulritme te vertragen, of zou je het probleem zo lang mogelijk voor je uit moeten schuiven?

Complexe sokmysteries. Moet de kwestie van de in-de-wasmachine-verdwenen sok definitief zijn opgelost voor je aan een volgende reïncarnatie kunt beginnen? Heeft het Europees Parlement normen vastgelegd voor de nog-net-aanvaardbaarheid van gaten in je sokken? Als je in de winkel steeds sokken in dezelfde kleur koopt, omdat je denkt dat het dan gemakkelijker wordt nadien, en bij het rommelen ’s morgens in je sokkenlade kun je toch geen paar vinden dat bij elkaar past, wil dat dan zeggen dat er iets met jou mis is?

Complexe existentiële vraagstukken. Is het echt erg als je na zeven seizoenen Game of Thrones nog steeds niet weet wie nu eigenlijk familie van wie is en wie wie vermoord heeft? Is het echt erg als je nog altijd niet goed weet hoe Jeroen Meus dat doet, dat pletten van die stukjes knoflook? Is het echt schokkend als je M&M-ijs een enigszins gruwelijke uitvinding vindt? Is het echt onaanvaardbaar als je eigenlijk niet goed weet wat je in welke volgorde met dat melkschuim op je cappuccino moet doen volgens de 10 geboden?

Toch nog maar een beetje oefenen… En misschien die titel doorschuiven naar je vierde leven.

Geen opmerkingen: