De vrouw die viool speelt in die film. De vrouwen eerst, en daarna de mannen die heel traag zingen. De vrouw in het publiek die hevig begint te wenen.
Een krakende nek. Diverse varianten.
Het toetsenbord onder je vingers. Soms nauwelijks betastend, soms heftiger.
Je vingers over het oppervlak van je werktafel.
Het water dat bijna kookt in de fluitketel. Het geluid van je voeten op de vloer op weg naar de fluitketel.
De stappen van de vrouw die voor je loopt. Hoge hakken, ze tikken.
Muziek in je hoofd, als je eraan denkt.
De stem van de omroepmevrouw terwijl je op het perron staat. Daar op die plek waar er een heftige echo is.
De fluittoon in je oren.
Het water dat in de afwasbak loopt. Het schuim.
Je adem, in en uit, en weer.
Het afbreken van een stukje chocolade.
Acoustic Rarities, van Richard Thompson.
Na een korte nacht horen hoe je stem hapert, hoe de woorden niet lijken te komen.
Liftgeluiden.
Meeuwen in de stad.
Je eigen fiets, die je nauwelijks hoort terwijl je over de weg lijkt te glijden.
De stem van de man naast je, een stem die je altijd een beetje rusteloos maakt.
Die cantate horen terwijl je zit te werken, en de radio iets harder zetten.
Je handen.
Het donker.
Gepruttel in de pan.
Het fijne gesprek dat zich plooit naar het ritme van de trein.
Het signaal van een sms dat je doet schrikken.
Het belletje op de cd met meditatieoefeningen.
Het dekentje.
Het kleine meisje dat ontredderd de hele winkelstraat bij elkaar huilt, terwijl haar vader haar zachtjes probeert te troosten.
Het brood snijden met het broodmes, traag of sneller.
Het dopje van je vulpen.
De man die staat te brullen op de hoek van de straat.
De zachte stem die je herkent in de telefoon, en hoe blij je bent die te horen. Het was al weer lang geleden.
De wijn die in het glas loopt.
Het verschil tussen yoghurt en melk.
De rugleuning van de stoel die ineens aan de rand afbreekt. (En denken dat je minstens onmiddellijk zult geëxecuteerd worden. Dat lijkt nog mee te vallen. Voorlopig.)
Manieren om het blad van je krant om te slaan.
De witte selder.
Herinneringen aan stemmen. Soms met beelden samen, soms niet.
De klik in het fototoestel.
Lachende mensen in het programma. Verlegen mensen in het programma.
Een stem aan de microfoon die soms trilt door de zenuwen.
Mensen die nood hebben aan aandacht, blijkbaar. Onstilbaar, mogelijk.
De nog niet gekookte rijst in de kookpot.
Iemand fluistert je iets in je oor.
De wind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten