Iets van de goden

Beelden bewegen door je heen. De dagen zijn ondertussen weer in een ander ritme.

Gesprekken die de hele tijd doorgaan. Soms is het als terugschakelen. Even een stap opzij. Kijken. Wachten. Opnieuw verwoorden. Waarna de dingen zich net een klein beetje anders neerleggen.

Terug aan het werk. En alle dingen die zomaar weer naar je toe komen. Je beweegt anders door het huis.

Iets dat nog op jouw woorden wacht.

De afspraak bij de huiddokter. Ze kijkt naar alle plekken en plekjes. Zag dat ding er vorig jaar ook zo uit? Je hebt geen idee eigenlijk, denkt van wel. (Je bent heel even bang dat je iets verkeerds zult zeggen.) Ze zegt dat je je huid goed hebt beschermd tegen de zon. Je huid is als het ware jonger dan jij bent. Dat zou kunnen.

En zo zijn alle onderzoeken weer voorbij. Er is weer een kans dat je nog even in het leven zult blijven. Je zegt het aan iemand die het moet horen, denk je.

Rimpels hebben een verhaal. Toch ook. Sommige fronsen ontroeren je.

Een beeld. Iets is door de goden aangeraakt. Je kijkt.

Ze zijn er al, zegt iemand, je bent er al.

De videovergaderingen gaan weer van start. Je oefent weer in netjes zitten, en iets doen met je rimpels.

Iets met een ode. De eerste ode stottert nog een beetje omheen het middelpunt van de wereld.

Je denkt aan de beelden van die serie die je eindelijk aan het bekijken bent. En ze is inderdaad geweldig. (Je moet het nog eens aan je zus vertellen, denk je.) (Je denkt aan iemand, terwijl je kijkt.)

Je spreekt af met een dierbare vriend. De afspraak over het nieuwe pak wordt min of meer bevestigd.

De trein. Mmm.

Je haalt je nieuwe laptop op. (De oude was echt wel aan een beetje ouderdomsrust toe.) De lichte opwinding. De lichte angst dat je weer zoveel dingen opnieuw moet installeren of uitzoeken. De nieuwe camera geeft een scherper beeld van je hoofd. (De rimpels…)

Een vergadering die wegvalt. Je kunt nog verder prutsen met het apparaat. Je houdt van het gevoel van de toetsen. Het doet iets met je vingers. Iets met tasten. En herinneren.

Je denkt aan de stroom.

Zou de verjaardagskaart op tijd zijn aangekomen in het andere land? 

Je hebt een afspraak. Je rijdt voor het eerst weer over de herstelde brug over het spoor. Een merkwaardig soort geluk. In het gesprek hoor je je stem. Je denkt aan iets.

Een avondvergadering in de tuin. Je bent onder de indruk van wat je hoort. Je probeert iets te vertellen over verhalen. Je fietst in de avond langs het water weer naar huis.

(Het is belangrijk telkens goedenacht te zeggen. Iets met de kosmos. En daarna zelf nog te buigen. Dankbaar voor weer een dag.)

Er komen grote verhalen in je dromen.

Een videogesprek dat je zoals steeds doet glimlachen. Haar hoofd lijkt zich letterlijk in de wolken te bevinden. (Al is het dan de blauwe cel en ligt het aan haar apparaat.) Wolken zijn wel mooi.

Je denkt iets over een geheim.

Voor het eerst sinds maanden ga je naar een concert, met een dierbare vriendin. Er was iets dat je haar al langer wilde vragen. Het is mooi, hoe de verhalen spiegelen. Wat het met je doet, na al die tijd, kunnen kijken en luisteren naar mensen die muziek maken. Op de binnenplaats halen de luisterende mensen regelmatig de paraplu boven. Je probeert de glazen wijn af te schermen. De regen loopt terwijl langs je nek binnen. De tweede pianist speelt als bisnummer een stuk dat zijn zoon heeft geschreven. Het is alsof je die jongen kunt zien, even. Het wordt koud, maar je bent gelukkig.

Een productieve dag. Het is wel een beetje een fijn gevoel, beslissingen te kunnen nemen over iets dat je zelf helemaal mee hebt voorbereid.

Je krijgt een mooie vraag. Ze ontroert je.

Je bereidt het boekenprogramma voor.

Iets met croissants. Het is belangwekkend. Je zoekt het op. (Het zal mogelijk een andere keer in het echt moeten. Het was al een keer bijna gelukt.)

Iets met de goden en iets met een pak. En mogelijk met een ode.

In het journaal zie je de duizenden mensen die daar staan waar zoveel jaar geleden die beroemde speech werd uitgesproken. Het ontroert je erg diep. Je handen trillen. Je denkt aan dat geweldige nummer, in de uitvoering van Mavis Staples, met die furieuze gitaar van Ry Cooder.

Je denkt aan verhalen. En aan die jonge huid. (Jongere, of jonger dan oud, dat is misschien beter.)

Een vraag. Over de troost van boeken. Ze komt nog terug.

De dingen leggen zich neer. Het mag.