31 december 2020

Even dag zeggen


Diverse nieuwe competenties verworven. Zoals Zoomhumor.

Verlangen naar tussenplekken, bij voorkeur in de trein.

Even enkele kilo’s afvallen. Lichtjes zwabberende broeken.

Mooie mensen van dichtbij leren kennen. Heel.

Klappen en buigen.

Onrust in de rij aan het postkantoor. Iemand hoopt altijd dat alles magisch sneller kan.

Balkongesprekken.

Zal ik even croissants tot aan je deur komen brengen?

Roepen tegen de televisie.

Nachthuideenzaamheid.

Proberen om met een toverspreuk de damp op je brillenglazen weg te krijgen in de trein.

Je toverspreuk sucks.

Hoe gaat het met jou? Hoe gaat het met jou? Hoe gaat het met jou?

Chocolade truffels naar het ziekenhuis brengen. Beetje verlegen.

Goddelijke lichamen.

Troostende gesprekken met de varens.

Gedachten. Elke dag. Tot 99.

Bob doet het weer.

Zomaar in een concert zitten. Als een hemels voorrecht.

Met je mooie zwarte jasje het gesprek modereren. Die fijne mensen dicht bij elkaar praten.

Het meisje op de fiets.

Brieven schrijven. In zwarte inkt.

Wachten op de bus. In proactief verdriet.

Je bent anders dan al die andere mannen, zegt ze.

De bushalte aan het crematorium.

Of je nu eindelijk zult ophouden met je best te doen, vraagt ze.

Babylon Berlin.

Kaartjes in de brievenbus. Veel.

Circulaire trots.

Een boek met jouw naam erop.

Denken aan het zwaard.

Blue Bikezenuwen.

Stapeltje boeken.

De pianostemmer.

Terrasverwarring.

Metroverlangen.

De chocoladeondergrens.

Misschien een smartphone overwegen. Misschien.

Kijken naar Julia.

Falen.

De buurvrouw is er niet meer. Het huis is verkocht. De nieuwe buren zijn er.

Een andere buurvrouw krijgt een kindje.

Citroentaartje.

Werken met groene ministers boven en onder je.

Toch liever verjaardagscadeautjes aan grote kleine meisjes zelf kunnen afgeven.

Hen missen.

Trage woorden.

Op de laatste avond van het jaar op het terras een kaarsje aansteken en klappen.

Geen opmerkingen: