De grote afwas is gedaan. Die kleine vervelende klus ook. De verslagen zijn geschreven, de berichten verzonden. De kranten hebben zich bijna laten lezen.
Alleen de middag rest.
De mooie gesprekken en de ogen van de vorige dag. Hoe je iets zag, hoe iets gezien werd.
Het was er, denk je.
Wat je zou zeggen, als. Als het zou terugkomen, als je tijd beperkt zou zijn.
Alleen maar warm wil je. Onder het dekentje breidt het gloeien langzaam uit.
Je denkt aan het verhaal van die pop. En hoe je het nooit leerde.
Langzaam legt je lichaam zich in de stroom. Je kantelt.
Het mooie bericht, het verhaal over een kleinkind. Hoe blij je bent voor haar.
Het is stil in het huis. De planten ademen mee.
Hoe die zondag iets van je huid opent, wat je dan ziet.
In de stoel bij het raam. De boekenbijlages hadden nog op je gewacht.
Misschien beweegt de wereld achter je, aan de andere kant van het glas.
Een herinnering. Wat je haar had willen zeggen, wat zij had kunnen zeggen.
Ergens onder die stilte is er een verdriet. Het ademt gewoon mee.
Dat wat ze je ooit zei, over de vulkaan. Ergens ligt het nog.
Het boek met de wondermooie tekeningen. Onuitgesproken levens.
Het licht blijft dicht bij je. Je mag nog even blijven, zegt het.
Je weet nooit wie je bent in het leven van een ander.
Het helen. Het woord. Misschien kun je er naar kijken. Misschien heeft ze gelijk.
De dingen die van je wegdrijven.
Je kijkt in de stapel, neemt dat boekje. Het past nog net in de middag.
Misschien moet je het haar ooit eens zeggen, van het verdriet.
De man in het verhaal, je begrijpt hem niet, denk je.
Misschien is het goed, wie je geworden bent. Ben je zacht, in die grenzen.
De melancholie van een zondag verwelkomt je.
Wat je probeerde te zeggen, over een eenzaamheid.
Het jongetje komt af en toe even binnenlopen in de kamer, besef je nadien. Het is goed.
Het is tijd om de planten water te geven. Ze glimlachen.
Het eten is naakt. Je bedenkt iets. Het mag.
De beelden van zoveel pijn.
Iets herhaalt zich.
Het warme water aan je handen. Het aanrecht is weer leeg.
Er is nog licht.
Je kijkt naar de filmpjes. Je weet niet wat je zoekt, denk je.
Het wordt stil, het tintelt. Het is goed.
De fado omhult je zacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten