Soms verlang je naar woorden. Woorden die je niet kent. Woorden die je nog niet kent.
Zoals een plek waarvan je alleen weet dat je ze zult herkennen op het moment dat je daar bent. Meer niet.
Zo kun je verlangen naar woorden.
Hun niet zichtbare afdruk in de lege ruimte zou je kunnen aanraken.
In al hun afwezigheid zijn ze vermoedbaar, en weet je dat ze adem zouden worden.
Ze bewegen in je lichaam, door je armen.
Je weet niet wat je met je handen zou doen, en misschien geeft dat niet. Ze zouden misschien gewoon volgen.
Ze zouden bij je blijven, denk je. Ze zouden je niets vragen, je niet gebruiken.
En na even zou je misschien niet meer weten waar de woorden eindigen en waar je huid begint.
Het landschap draagt hen, en omgekeerd.
Je zou ze voorzichtig neerleggen, omhuld door stilte.
In zinnen, waarschijnlijk, al zou je dat pas later weten.
Er zou tijd zijn, in de woorden.
En je zou kijken, heel traag, naar de lijnen.
Je zou ze niet horen, maar je zou weten hoe ze zouden klinken, op dat moment, uitgespaard uit die leegte.
Hun stem zou, in geluidloosheid, blijven, je niet ontsnappen.
Ze zouden iets weten over het helen.
En je zou vragen: mag ik je lezen?
En ze zouden zeggen dat je het antwoord al lang wist.
Je zou ook pijn mogen zijn, als een moment van een rivier.
Het water heeft iets met woorden, al zou je dat misschien niet zeggen.
Soms zou je er je vinger op kunnen leggen, de zinnen, zou je kunnen volgen.
En de woorden zouden je zeggen dat er niet veel nodig is om je uit handen te geven.
En je zou zeggen dat je zou willen dat het aan deze kant van het ongezegde zou blijven.
De woorden zouden niets zeggen over troost, ze zouden alleen zijn, en net daardoor.
Soms is het alsof je weet dat die woorden er zijn, die woorden die je niet kent.
Misschien is dat wel een mooie gedachte.
En je herinnert je momenten waarop het leek alsof die woorden bij je waren, zomaar naast je.
Misschien zijn die woorden zelf een verlangen.
Woorden die je niet kent. Woorden die je nog niet kent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten