Grensgebieden

Je bent nog een beetje moe van de week die voorbij is, bij het begin van de nieuwe week. (Gewoon water zijn, het zou wel mooi zijn, denk je. Of iemand die je wiegt, dat zou ook mogen.)

In de vergadering. Je ziet de anderen op het scherm. (Je kijkt naar hoe ze bewegen. Je weet hoe ze bewegen in het echt, buiten het scherm, je vult het aan.)

Je werkt de grote tekst af, zoals je had gehoopt. In de trein, op weg naar huis, is het alsof er een zwaarte over je komt, een rustende zwaarte misschien. (De tekst is nu weer even uit je lichaam, en dat is goed.)

Een afspraak met een vriendin. De verhalen bij elkaar leggen, rustig. (Je doet je best om niet te veel te knoeien met het eten.)

Een andere dag. Het staat in je agenda, het zou de verjaardag zijn van Julia. 121 zou ze zijn. (Ze is er nog altijd, denk je. Soms kijkt ze je stilletjes aan. Je doet dat goed, zegt ze, zonder het te zeggen.)

Die middag. Je mag een speech geven voor een goede vriend, je bent zijn verjaardagscadeau. Het is wonderlijk hoe zijn speech, daarna, een spiegel lijkt van de jouwe. Je wilde dat je woorden een mooie plek zouden zijn, misschien is het wel een beetje gelukt.

Een gesprek. Terugkijken naar het voorbije jaar, vooruitkijken naar het volgende. En hoe je dat in woorden zet.

Een fijn gesprek, aan de grote tafel in het café. De grote tekst, je kent hem ondertussen helemaal. In omtrekkende bewegingen kun je de tekst verder kneden.

(Er wacht nog een afwas. Je ruimt alles rustig op, het huis ademt met je mee.)

Alle dingen op je lijstje, je werkt ze rustig af. Ze leggen zich neer.

Op weg naar de avondvergadering. De trein rijdt ineens niet meer verder. Je stapt over in een andere trein, die net voor de bestemming nog lang stilstaat. (Interne dialoog, iets over uit handen geven, of poging tot.)

De reis terug. Je begint (eindelijk) te lezen in het manuscript. Je glimlacht. Je voelt hoe de tekst zich beter gelegd heeft, zichzelf beter begint te kennen. De twee vrouwen, enkele banken verder, hebben een redelijk gigantische ballon bij zich, in de vorm van 18.

Een andere dag. Je lichaam komt traag op gang, zo lijkt het. (Je zou een beetje willen verdwijnen, als een zee die zich terugtrekt.) Je kijkt naar de dag.

Tussendoor probeer je nog die ene tekst te schrijven. Hij zit al enkele dagen in je hoofd te wachten op de woorden. (Misschien kan hij naar de krant, misschien niet. Misschien zal de krant hem willen, misschien niet. Hij is er nu.)

De vergadering van die avond. Je beslist om die toch maar van thuis uit te volgen. (Hoe belangrijk het voor je is, die vooravond. Het ritme, alleen thuis, van koken, eten, afwassen, opruimen.)

Je komt thuis. De bloemetjes die je kreeg, beginnen uit te komen. Buiten ruikt het naar een lente.

Je volgt de vergadering. De gast van die avond heeft een interessant verhaal. Woorden en identiteiten. Misschien zijn velen, misschien zijn we allemaal, wel hybride en fluïde. Misschien is dat de normale positie, de nulvorm. Misschien zijn het de woorden die ons naar de ene of de andere kant willen trekken, waar we iets zijn dat door een woord te vatten is. Misschien zou het goed zijn dat we meer woorden vinden voor dat tussenin, dat eigenlijk geen tussenin is. (Het gaat nog lang door je hoofd.)

(Ingewikkelde dromen.)

Een andere dag. Je begint zo vroeg mogelijk, om de vrijdagtekst tijdig klaar te hebben. Er is nog een overleg. Over de lezing die je binnenkort zult geven. (Je hebt een rol te spelen.)

De afspraak met een dierbare vriendin. Je bent zo blij haar te zien. Mooie verhalen, over grensgebieden. Identiteiten die leven in de strook van het strand waar het water heen en weer beweegt. Het is een tussenin, het kan niet los zijn van het zand of het water. Het is, en het verdwijnt de hele tijd. De nulvorm.

Ze vraagt wat het boek met je gedaan heeft. Je probeert het te vertellen. Je schrikt een beetje van jezelf. Je bent fluïde. Je vertelt over waar Julia nu is, je ziet haar.

Nog een vergadering in de vooravond, met je buren. (Je bent zo moe, probeert je te concentreren.)

Het huis is weer leeg, het mag beginnen nu.