Lagen

Misschien ben je lagen. Ze bewegen, schuiven over elkaar, laten zich zien, of niet.

Wachten tot het stil wordt, de dingen kunnen bewegen.

Misschien zijn er lagen van toen, die je nu nog kunt aanraken.

Misschien is dat wat op je buik ligt, de baby van toen.

Je maakt het warm, je beweegt zachtjes, over zijn rug.

Misschien verandert er ergens iets. Je hoeft het niet te weten.

Hoe het verdriet soms wacht, met alle tijd.

Misschien is het meer vloeibaar geworden. En kun je kijken.

Je zit in het concert, het strijkkwartet.

Iets is wankel.

Waar is het jongetje?

Je ziet hem, hij zit naast je.

Hij kijkt geboeid naar de muziek, hij lijkt gelukkig, hij glimlacht.

Je zit in je eigen zwaartekracht.

Misschien zijn er lagen in die muziek.

Iets in dit nu is droef.

Je loopt traag naar huis, doorwaadbaar.

Je kunt lege plekken niet vullen, misschien kun je er iets zachts omheen bouwen.

Misschien is dat goed genoeg.

Je blijft kijken naar die tekening, uit het boek, nu in de lijst.

Het is tijd voor die andere twee.

Wat ze je zei, en wat jij zei, over wat veranderd is.

En de plekken waar de lagen bewegen.

En soms mis je wat je niet mist. Soms laat wat je mist zich zien.

Misschien zou je het nooit gekund hebben.

Je hebt geoefend in alleen, ondertussen.

Het ademt de zondag in.

De woorden in het boek, ze zijn zo mooi, zo zichtbaar.

Je zit in de stoel bij het raam.

De stoel is van toen, en daar.

Hij is gelukkig hier, denk je.

Hij is niet achtergelaten.

Het huis blijft bij je.

Ook al moet je het elke dag zien.

Misschien is het een laag.

Je ruimt de kranten van de tafel.

Je zet de plant in een andere pot.

Je knipt wat dorre takken weg.

En dat wat al gestorven leek, je ziet een stukje vers groen.

Iets met geschenken.