Zou je iets leren

Zou je iets leren, met het ouder worden? Misschien wel, een klein beetje.

Het zou kunnen dat je het verliest. Het geloof dat je ooit zult weten wanneer je er bent. Daar waar je zult weten hoe de dingen in elkaar zitten. Het is zo mooi, als je kind bent. Er is een daar en een hier. En daar ben je groot, daar weet je de dingen. En vooral, daar weet je dat je daar bent. En naarmate de jaren verstrijken, vraag je je af wanneer dat moment zal komen. Het is alsof daar steeds verder opschuift, terwijl jij altijd hier blijft, een hier dat steeds groter wordt. En stilaan doet dat er misschien wel niet meer zo veel toe. Daar zul je nooit komen.

Zou het gemakkelijker worden om met de eenzaamheid om te gaan? Ze is anders dan je je voorstelde. Het gaat niet zozeer over alleen zijn of niet, soms of altijd. Er is een langzaam besef van wat je eenzaamheid zou kunnen noemen. Misschien omdat je de dingen beter ziet. De sluiers verdwijnen, een voor een. Er komt een leegte voor in de plaats, maar in die leegte zie je meer. Je kijkt anders, beter, en je ziet meer. En misschien besef je dat we elkaars lege plekken niet weg kunnen nemen. Waardoor er meer te troosten overblijft, en ook wel meer troost.

En soms worden de dingen lichter, merkwaardig genoeg omdat je hun zwaarte beter ziet. Het zou kunnen dat de sleutel ligt in het af en toe loslaten van het verzet tegen de dingen, waardoor je ze beter kunt zien. Je kunt ze door je heen laten stromen, en ze zullen je raken. Maar de stroom kwetst je minder dan een dam, af en toe toch.

En je verliest zoveel. Zoals je overtuiging dat je zou weten hoe een ander is. Ooit dacht je dat het te weten is. Een ander kon in een plaatje worden ondergebracht, in een verhaal met een begin en een eind. En dat verlies je, en wat een gelukkig verlies dat is. Er is alleen het vertellen van het verhaal, en dat blijft bewegen.

Leer je je ongeduld temperen? Soms wel. Soms stel je het vast, tot je eigen verbazing, hoe je je onvermogen kunt aanvaarden, hoe het je zelfs rustig maakt. Meer dan de beweging heb je niet nodig, het doel geeft enkel de richting aan, meer niet. En soms ook niet, soms helemaal niet.

En de tijd, en het verglijden ervan. Misschien leer je enkel dat verglijden zelf.

Hoe je tegelijk milder kunt worden, en toch minder verdraagzaam voor onzin. Het zou ook een vorm van leren kunnen zijn.

Sommige muziek komt met de jaren, net als zoveel andere dingen. Je wou het vroeger nooit horen, dat je pas na een tijd klaar bent voor iets. Je wilt zo alles, als je jong bent. En langzaamaan besef je dat er een tijd is voor sommige dingen. Het kan zijn dat je gewoon anders kijkt, anders luistert. Zoals je anders kijkt naar de seizoenen, die er ook al waren toen je jong was.

Dat ouder worden toch nog heel anders is dan oud zijn, dat leer je ook. En dat blijkt bij nader inzien een geweldige opluchting. Het zou natuurlijk ook kunnen dat je steeds betere manieren vindt om jezelf ervan te overtuigen dat oud nog heel erg ver weg is, en dat oud enkel iets is voor echt oude mensen.

Dat je misschien beter weet wat er kan verdwijnen uit je leven, in een flits. Je gaat beter en langer kijken naar al wie je lief is. Onbewust waarschijnlijk je herinneringen voorbereidend.

Misschien zie je meer schoonheid, omdat je ook beter het achteloos verdwijnen ervan kunt zien. Het zou kunnen dat je leert dat schoonheid niet zomaar onopgemerkt mag blijven, dat het zonde zou zijn. De vanzelfsprekendheid ervan ligt al lang achter je, en dat is een goede zaak. En zo wordt schoonheid van iets dat bijna passief is tot een daad, in het kijken, en dat zou wel eens beter kunnen zijn.